Erla perla

Ég er farin að skilja ræðurnar hans Ortega ískyggilega vel, finnst orðið ómissandi að borða gallo pinto í morgunmat um helgar, er löngu hætt að klæja undan moskítóbitunum, rata betur um Managua heldur en Reykjavík, búin að fá góða innsýn inn í þróunarbransann og öðlast ómetanlega reynslu, búin að sjá eymdina, fátæktina og óréttlætið, búin að gera mitt besta til að gefa af mér til þurfandi, búin að njóta stranda, sólar og sjós og hita og upplifa yndislega Níkaandann eins og ég get á þessum stutta tíma sem mér var gefinn hér.

En nú er kominn tími til að fara aftur heim til ÍSlands. Í annað líf.
Það hljóta að bíða mín einhver ævintýri þar. Ef ekki þá bý ég þau til.

Ég hef einnig ákveðið að kveðja bloggheiminn.
Jáb, hætta að blogga.
Hætta á toppnum sagði einhver.

Takk fyrir lesturinn allt fallega fólkið mitt þarna úti, þetta er búið að vera ógislega gaman og það hefur svo sannarlega kjaftað á mér hver tuska – í 4 ár! Og athugið, í sama gamla útlitinu þrátt fyrir pressu, geri aðrir betur! Bleikur og túrkís eru alveg í uppáhaldi hjá mér ennþá hehe.
En nóg um það, Erla perla kveður kjaftæðið.
Sátt, södd og sæl.

Og munið mottóið – Spread your wings and fly.
Það virkar.

Við sjáumst á förnum, þið lofið að heilsa!

Out elskurnar.
E

Síðast þegar ég var með uppgjör úr söfnuninni þá var staðan sú að afgangs voru rúmar 31 þúsund krónur og Eunise vantaði framtönn. Nú er hún komin með tönnina og kostaði það 40.000 kr allur pakkinn. Eftir væmnu en áhrifaríku greinina í mogganum um Erlu perlu og þar til í gær höfðu safnast 65.000 krónur til viðbótar við það sem áður var. Samtals safnaðist því 166.000 kall frá upphafi sem er algjörlega meiriháttar mikið. Enda höfum við getað gert heilmikið og margt fyrir peninginn.


Augnaverkefnið fyrir Edine sem ég sagði ykkur frá hér fyrir neðan kostar 25.000 krónur, læknisheimsóknir (2 auka), taugatest og góð barnagleraugu. Það þýðir að það eru 31.000 krónur eftir til að gefa áður en ég held á brott.

Ég hef ákveðið að deila peningunum niður á þá sem ég hef hingað til aðstoðað - Walters, Yami, Edine og Marielu mömmu hennar og Eunise, ásamt því að gefa Ernesto garðyrkjumanni úr vinnunni og bróður Yami vænan skerf. Hann er svo yndislegur. 28 ára, á 5 börn og er með 180 dollara á mánuði. Og býr í fátækrahverfinu sem ég sýndi ykkur fyrr í mánuðinum. 31.000 kall skipt niður á upptalda aðila gera því 6100 kall á mann, eða 100 dollarar. Þau munar alveg um þennan bónus.


Þessi söfnun gekk upp. Vinir, félagar, fjölskylda og fólk sem þekkir mig ekki persónulega tók þátt og gerði góðverk með litlu efforti. Þvílíkt frábært. Samtakamátturinn já.

Og það var nú það.

Þetta er Edine. Hún er 6 ára. Hún er nánast blind. Og virðist ósegjanlega óhamingjusamt barn. Hún leikur sér ekki og virkar bæði bæld og félagsfælin. Litla skinnið.





Frá því Edine fæddist hefur hún séð illa og átt í vandræðum með fallegu súkkulaðibrúnu augun sín. Hún sér ekki mun á mömmu sinni og öðrum konum í margmenni og horfir á sjónvarpið með nefið ofan í skjánum. Hún sér ekki tröppur og fær illt í augun í sólinni. Því eru augun hennar oft hálflokuð og hún sér hreinlega sama og ekkert. Uppeldi hennar er víst líka þess eðlis að hún hefur oft þurft að loka augunum. En það er jú samt alls óskylt genagöllunum sem hrjá augun hennar.

Vera Víglunds er að standa sig vel hér úti. Hún er farin að líka betur á leikskólanum og er hætt að láta það fara í taugarnar á sér að skilja ekki mikið í sænsku eða spænsku, en bæði tungumálin eru notuð á leikskólanum. Mín er náttúrulega perfeksjonisti og vill alls ekki tala íslensku við útlensku krakkana og þegir því meira og minna í leikskólanum en fær þeim mun meiri útrás þegar hún kemur heim. Hún nær jú að tala íslensku við hinn Íslendinginn sem er með henni í skólanum, hann Gest Gerðarson og minnir hann reglulega á að hann eigi að tala íslensku við sig en ekki spænsku. Vera er nú samt farin að pikka upp orðin og notar þau inn á milli í talið sitt sem getur verið frekar fyndið.


Nokkrir nýlegir gullmolar frá Veru:


Mamma, þessi föt eru svo svakalega sucio (skítug)
Vera er skellihlæjandi og segir "Ég er alveg að deyja úr ungri" (meinandi að hún sé alveg að deyja úr hlátri)

Við erum að keyra út úr bænum og Vera kemur auga á kúahjörð á beit út um bílgluggann "mamma og pabbi, ég sé fullt af nautum og kýrum - og hei - þarna er ein frosin!" - en það var hvít stytta af nauti á miðju túninu.

"Mamma mig langar í skó með hælum" og bendir á kúrekastígvél á markaðnum (smituð!!)




Annars finnst henni ennþá skemmtilegast þegar hún er með mikið af verkefnum að vinna og elskar að lesa og púsla. Sagan um Emil í Kattholti er orðin default í bílnum og hún hlær alltaf eins og vitleysingur þegar Emil missir plokkfiskinn á tærnar á pabba sínum. Svo skammar hún öll dýrin sín og dúkkurnar með orðunum: "Kisu-strákskratti"! eða "litlu-babyborn-strákskratti!" Á eftir Emil kemur Kardemommubærinn, en samt bara kaflinn þar sem ræningjarnir þrír eru að ræna Soffíu frænku. Já, mín veit sko hvað henni finnst skemmtilegt og ekki eins skemmtilegt.


Vera er náttúrulega svakalega ákveðin og frek á köflum, svona eins og ég býst við að flestir 3 ára séu. Hún er samt ljúf inn við beinið og fullvissar sig og foreldrana oft á dag um að hún hlýði aaaaaalltaf, "eða sko, núna hlýði ég alltaf" bætir hún svo við. Eftir vinnu hjá mér er hún búin að vera með pabba sínum frá hádegi eftir að leikskólanum lýkur og þá er mamman uppáhalds og við leikum okkur fram að háttatíma. Yfirleitt með Bratz eða dýrin hennar. Ég á að tala fyrir Bratz dúkkurnar en Vera segir mér nákvæmlega hvað ég á að segja, það er víst ekki sama hvað það er. Svo röðum við dýrunum og Vera breytist iðulega í ljón eða hund. Þá fer hún þvílíkt í karakter og öskrar og öskrar og þegar ég bið hana að hafa lægra segir hún auðmjúklega: "já, en ég er Samson og veistu ekki að ljón öskra svona hátt?" (ljónið í Óbyggðunum). Svo passar hún sig á að hreyfa sig eins og ljón og sitja og liggja eins og ljón. Sleikja mig eins og hundar gera og tekur allt upp með munninum. Þvílíkir leiktaktar þar á ferð. Stundum höngum við líka í hengirúminu að spjalla saman, en Vera kemur reglulega til mín og segir "mamma, eigum við að spjalla?" Þá ræðir hún um hvað litla babyborn er orðin stór og dugleg og jafnvel óþekk. Mjög flottar og fyndnar samræður sem við getum átt á spjallinu.


Það er yndislegt að eiga þessa litlu snúllu og sjá hana vaxa og dafna eins vel og raun ber vitni. Hún er lítill snillingur og ég þekki það frá sjálfri mér hvað það getur verið erfitt að vera mikið niðri fyrir og vilja gera ALLT og ALLT Í EINU. Að vera ákafur og áhugasamur, ráðríkur og stjórnsamur. Vera er jú algjörlega að frekjast upp á köflum og við foreldrarnir reynum að taka bara á hverju keisi fyrir sig, með misjöfnum árangri þó. Hún er jú ekki í sínu eðlilega umhverfi hér og veit nákvæmlega hvað hún kemst langt með okkur. Það eru jú bara við og hún. Hún er svo klók. En ég veit líka og finn sterklega að hún er alltaf að gera sitt besta, er svo ljúf, er algjör knúsu og kyssari og með svo gott hjarta :)





Hér má sjá dömuna syngja fyrir sjálfan sig fyrir svefninn en söngbækur eru í uppáhaldi núna - og svo er það eitt voffavídeó frá ströndinni í rigninguni á Costa Rica um helgina.

það er smá plástrasýki í gangi þessa dagana

Sollu frænku pilsið er í uppáhaldi þessa dagana

Í mömmó með Masayu og Litlu babyborn

Vera mokaði sjálf yfir sig og sagði "sjáiði, ég er hafmeyja"

útrás á ströndinni eftir aksturinn til Costa Rica

"hei, þessi skel er fagurbleik" - elska þegar það koma svona háfleyg orð

Núna þegar mangóin eru búin þá er bara að snúa sér að næstu girnilegu afurð glæsigarðs sendiráðsiins - kókóshnetunnar! Kókoshneta er mikilvægur þáttur í fæðu Nicaraguabúa á Atlantshafsströndinni og borða þeir víst ansi mikið af þeim matreitt á margan ólíkan hátt. Ég smakkaði ferskan kókos í fyrsta sinn í dag og þótt þetta jafnist ekki á við mangóin þá var kókoshnetan svaka góð. Svolítið eins og safarík sæt hneta! Mér finnst þó prósessinn skemmtilegastur við þetta, að geta aksjölí farið út í garð í pásunni á spænskutímanum, náð í prik, pikkað út girnilega kókoshnetu, náð í sveðju og opnað hana. Eða Walter gat það með einstakri snilld og margra ára æfingu, ég hefði pottþétt náð að höggva af mér hendina svo ég horfði bara á og upplifði - og jú, át með bestu lyst.

Að hugsa sér að ég sé búin að blaðra hér á þessu bloggi nonstop í 4 ár í dag!
Þetta fer nú að verða komið gott.

Jólin eru að koma. Það er nokkuð langt síðan jóladótið kom til sölu í búðirnar hér og út um allt hægt að kaupa gervijólatré. Mig hefur einmitt alltaf dreymt um hvítt glimmer plastgervijólatré, en það virðist mjög heitt hér. Níkar eru skilta og auglýsingaglöð þjóð og við aðalgöturnar úir og grúir allt af alls kyns auglýsingum. Jólaauglýsingarnar eru að spretta upp í formi borða sem hanga yfir göturnar, á stórum skiltum við umferðarljósin og auðvitað í blöðunum. „Gefðu elskunni þinni vararafstöð í jólagjöf“ stendur á þeim mörgum, en ætli það sé jú ekki þarfasta jólagjöfin í ár í rafmagnsleysinu. Eins auglýsa bílasölurnar grimmt að vararafstöð fylgi hverjum keyptum bíl eða mótorhjóli og heitasti happdrættisvinningurinn er einmitt... já getiði hvað - vararafstöð! Reyndar lofar stjórnin bót og betrun og bjartari tíð eftir áramótin svo það er spurning hvort það verði síðan not fyrir allar þessar flottu gjafir. Vonum ekki.

framrúðan þrifin í rigningu fyrir cordóba

göturnar fyllast á augabragði þegar demburnar koma - og þið getið rétt ímyndað ykkur þegar það rignir stöðugt eins og undanfarnar 2 vikur

En nú skín sólin og ég er farin út í löns að hlýja mér.

Ég hitti engar skjaldbökur um helgina. Ekki frekar en einhver annar. Það er kannski bara eins gott að þær fái að vera í friði og verpa eggjunum sínum í stað þess að einhverjir forvitnir eins og við séum að trufla þær. Hvað þá allir þeir sem freistast til að stela eggjunum þeirra. Sökum svakalega rigninga var ófært á ströndina þar sem þær koma á land til að verpa. Lækurinn sem er vanalega smá spræna er orðinn að ófæru stórfljóti sem enginn kemst yfir nema fuglinn fljúgandi. Svo við vorum ekki þau einu sem voru smá svekkt. Já, það rigndi svo til alla helgina. Menn og konur eru að verða vitlaus hér, enda enginn vitað aðrar eins rigningar í tugi ára. Qué pasa HOMBRE! er spurt og enginn er með svarið. Tugþúsundir manna eru heimilislausir í norðurhluta landsins sem hefur orðið einna verst úti í þessum rigningum. Þetta er ekki fellibylur, ekki tropical rainstorm heldur bara stöðugar massífar rigningar sem skolar vegum, brúm, heimilum og fólki í burtu, orsakar aurskriður og eyðileggur og drepur. Svo mér er svo sem alveg sama um einhverjar skjaldbökur. Ég get hvort eða er seint kallast dýravinur þótt þetta hefði vissulega verið áhugavert. Þið eruð þá væntanlega líka búin að sjá það fyrir að ég fékk ekki eina freknu þessa helgi. Rigningin smaug í gegnum allt... Þessu hlýtur að fara að ljúka!

Í rigningunni á laugardaginn ákváðum við að klára aðalmission ferðarinnar og "skreppa" yfir landamærin til Costa Rica - og tilbaka. Við lögðum snemma af stað og eins gott, því ÚFF. Þetta var sko ekki skrepp. Við fórum yfir landamærin og þurftum þá að byrja á því að skrá bæði okkur og bílinn út úr Nicaragua. Vorum send hingað og þangað eftir hinum og þessum pappírssneplunum, vel stimpluðum og undirskrifuðum af a.m.k. þremur aðilum sem voru líka hér og þar um svæðið. Þau hripuðu eitthvað merkilegt í þykku rúðustrikaðar bækurnar sínar sem enginn mun nokkru sinni getað flett einhverju vitrænu upp í. Eftir um klukkustundarráp hingað og þangað á landamærasvæðinu var ég búin að ná að skrá okkur út úr Nicaragua. Af hverju er svona mikið mál að komast út úr einu landi landleiðina? Ekki er þetta svona úti á velli! Alla vega, við tók að skrá okkur inn í Costa Rica og það var annað eins. Og þvílíku erfiðleikarnir að vera að fara á bíl með Nica númeri inn í Costa Rica. Við þurfum að fylla út pappíra eins og við værum að "flytja bílinn inn", sem er mér algjörlega óskiljanlegt af hverju. En maður gerir bara það sem manni er sagt að gera. Þetta var annar klukkari. Vera og Viggi biðu inni í bíl :S En mér tókst þetta, og þetta voru 2 tímar með því að greiða einhverjum strák sem bauð fram aðstoð sína í ringulreiðinni smotterís tips. Og þarna vorum við bara komin út úr Nica og inn í Costa Rica, og missionið ekki completed, því okkur vantaði jú að skrá okkur aftur inn í Nica til að fá nýtt túristavisa fyrir Veru, það var að renna út, er bara 90 dagar. Við ákváðum að nenna ekki meiru alveg strax og keyrðum inn í landið. Keyrðum í um klukkutíma og já, þetta var sko annað land.

Ég upplifði Costa Rica sem allt öðruvísi en Nicaragua í þá 3 tíma sem á náði að vera þar. Landslagið var þó alveg eins: Sömu grænu hæðirnar og ströndin var eins. Maður tók samt strax eftir því að það var eitthvað hreinna og skipulagðara. Það voru skilti sem sögðu manni reglulega að maður væri á réttri leið og allt var vel merkt. Ekki í Nica, nono. Rafmagnsstaurarnir voru steyptir og stóðu beinir, ekki hálffúnir og skakkir eins og í Nica. Rafmagnsvírarnir voru meira að segja strekktir! Við sáum svo ennfrekar að við vorum í öðru landi þegar við renndum inn í fyrsta smábæinn, Liberia. Þar var moll og fullt af fínum skyndibitastöðum. Í svona bæ í Nica gæti maður í í mesta lagi fundið sér sjálfdauðan brasaðan kjúkling að borða í fáförnu lókal mötuneyti, tja, eða bara grænmeti á markaðnum. Við renndum lengra, forvitin að vita hvort það rigndi líka á Costa ríkískum ströndum. Og já, það var rigning og ströndin og víkin var nánast nákvæmlega eins og San Juan del Sur þar sem við gistum í Nica. Fyndið. Alveg eins nema fullt af hvítum túristum! Það sér maður ekki í Nica. Fullt af venjulegum túristum í vel pressuðum stuttbuxum og stuttermaskyrtum og nóg af fínum hótelum sem þót voru ekki enn klædd að utan með speglagleri. Og svo voru vestræn looking kaffihús og ef mér skjátlast ekki að hafa séð matseðil fyrir utan eitt kaffihúsið á þýsku... Þetta er fyrsta ströndin eftir landamærin og sú sem er lengst í burtu frá San José, höfuðborg Costa Rica, en samt var matseðillinn á þýsku - geri aðrir betur. Og allir töluðu ensku. Í San Juan del Sur (sem þó er aðaltúristaströndin í Nica) tala kannski 3 ensku - og það er ekki sjéns að þú hittir á þá. Spænska er það eina sem virkar í öllu landinu. Í Costa Rica svissaði ég yfir í enskuna, eða tja, reyndi það, spænskan kom reyndar svo automatískt að ég átti erfitt með það hrós hrós hehe! Það sem gerði svo út um samaburðinn var markaður sem við römbuðum inn á á þessari strönd. Það var eiginlega hrikalegt. Svona túristadrasl í öllum regnboganslitum, það sama og ég sá á Spáni þegar ég var 10 ára, það sama og ég sá á strönd í Tælandi fyrir nokkrum árum og það sama og ég sá á Krít í hitteðfyrra! Sá sem framleiðir þetta er snillingur í markaðssetningu! Allt það sama, bara merkt mismunandi löndum. Og þegar maður sér sama skeljahálsmenið liggjandi í bunka með 500 öðrum þá bara langar manni ekki í það... Nei, þetta er ekki til í Nicaragua. Enda kannski engir túristar sem koma í beinu flugi frá Evrópu til að kaupa svona dót. Sem betur fer. Í San Juan del Sur eru einn og einn bakpokaferðalangur og svo nokkrir gringos að sörfa.

Ég fíla Nicaragua. Ég fíla orginalið sem er ennþá hérna. Við erum ekki drukknuð í túrisma þótt landið mætti vissulega fá inn tekjur af túrisma. Það kann að vera leiðigjarnt að borða brasaða kjúklingabringu og platanos en mig langar heldur ekki í Burger King á Nicaraguanskri strönd. Það er stemmningskiller.

Svo beisikklí var Costa Rica ekki sú paradís sem ég hélt, en ætli ég sé nokkuð dómbær á þetta. Costa Rica er ábyggilega paradís, þetta fer jú allt eftir því hverju þú ert að leita. Ég held auðvitað með Nica í einu og öllu og sá bara snefil af Costa Rica. Ströndin sem við fórum á hét Playa Hermosa, og jújú, hún var vissulega hermosa (falleg) - en Nica bara fallegri.

Mér fannst auðveldara að skrá mig aftur inn í landið, þótt það væri nákvæmlega sami prósessinn í sömu löngu röðinni og kaosinni. Það var bara gott að vera kominn heim.

Þá er fjölskyldan farin í ferðalag yfir helgina. Ætlum að keyra í 2,5 tíma og á svalandi ströndina í suðvestri San Juan del Sur. Við ætlum að freista þess að sólin síni sig og að jafnvel sjá einhverjar af þeim 60 þúsund risaskjaldbökum sem spekingar segja að ætli að koma á land um þessa helgi til að verpa. Þetta hefur víst eitthvað með árstímann og tunglstöðuna að gera. Svo ætlum við að kíkja yfir til Costa Rica. Þó ekki til að skoða í þetta sinn heldur til að endurnýja túristavisað hennar fröken Veru.

Kem vonandi heim með skjaldbökuvídeó í farteskinu.
Alla vega nokkrar freknur.

Ég var að panta mér tíma í klippingu og litun. Ég er orðin ansi upplitun og hippaleg og á tíma eftir 2 mánuði. Ég þorði ekki annað en að vera snemma í því upp á brjálæðislega jólaörtröðina heima. Svo pantaði ég líka litun og plokkun og tíma hjá tannréttingalækni. Mér líður illa í tönnunum. Tannsinn minn sagði mér fyrir nokkrum árum að fara í tannréttingar og ég fór í einn skoðunartíma til að láta athuga stöðuna á skoltinum á mér. Sá tannréttingalæknir sagði prósessinn taka a.m.k. 2 ár og ég man ekki upphæðina en ég man mér fannst hún stjarnfræðilega há. Ég hafði sett mér limit upp á 150 þús kall og 1 ár... Það sem fældi mig líka frá þessu þá var að tannsinn var alltaf að skjóta inn kommentum um hvað þetta hefði nú líka mikla fagurfræðilega þýðingu fyrir mig. Ég yrði með mun fallegra bros og bara allt önnur manneskja. Ég saknaði strax skökku augntannanna og bara hætti við allt saman. En það er víst komið að því að athuga þetta í annan gang, ég bara finn það, þetta er eitthvað skrýtið. Og svo verð ég jú líka miklu sætari, verð víst að sætta mig við það. Sem sagt meikover. Það er alveg spurning hvort þið munuð þekkja mig þegar ég hitti ykkur næst.

Í allri umræðunni um það hvað ég á að verða þegar ég kem heim og þegar ég verð stór kom félagi minn með tillögu að því að ég yrði "vídeóblaðamaður". Mér líst alls ekki illa á þennan spennandi starfstitil hvað sem hann nú ber með sér, en það væri án efa hægt að gera skemmtilega sketsa um hversdagslega hluti heima og bera fram á öðruvísi hátt. Ég er nú þegar með fullt af hugmyndum. Í kjölfarið kíkti ég á sviðsljósið á mbl.is með Ellý (var að heyra af því) og æi hvað það er nú ekki skemmtilegt. Hrikalega frægt og innantómt eitthvað. Ekki mín hugmynd um góða vídeóblaðamennsku. En þetta er samt flottur titill. Kannski ég fari og geri heimildamyndir í frístundum, en ég og ein vinkonan lumum þar einnig á nokkrum hugmyndum. Æ, hvað það er samt gott að eiga hugmyndir. Maður fær þó hugmyndir þótt það verði kannski lítið úr þeim. Kannski verður einhvern tímann eitthvað úr einhverju. Eins og til dæmis hugmyndin að því að skrifa bók. Sem verður kannski að einhverju meiru ef ég verð dugleg. Ég hringdi í bókaforlag í dag og þeir vilja fá handrit til að skoða og meta hvort ég sé útgáfunnar virði. Úbsí, ég vissi ekki að maður þyrfti að skrifa bókina fyrst og svo sjá hvort maður fengi hana útgefna eða ekki. Ég reyni kannski við fyrsta kaflann og sendi og athuga stöðuna. Ef þið eruð með sambönd í bókaforlögin endilega látið mig vita!

Hugmyndir já. Koma og fara. Ég veit nú ekki hvort ég sé hugmyndarík en ég þakka fyrir að fá alla vega hugmyndir, hversu vondar sem þær geta verið. Það er oftast ein góð sem laumast með inn á milli. Ég elska til dæmis að breinstorma eftir lausnum, þá fær maður milljón útópískar ógerlegar hugmyndir þangað til maður finnur þá réttu að lausninni. Ég veit hreinlega ekki hvort það var mín hugmynd að skrifa bók um reynsluna hér eða hver það var sem sagði mér að prófa. Þegar ég var lítil stúlka (ég var einu sinni lítil, alveg satt) skrifaði ég í minningarbækurnar að mig langaði að vera rithöfundur og söngkona. Flestar stelpurnar vildu verða flugfreyjur, hárgreiðslukonur og hjúkkur. Ég söng með Witney Houston og í hárbustann fyrir framan spegilinn og skrifaði mikið af sögum og ljóðum. Ég skrifa stundum ennþá ljóð. Geymi þau í skúffunni, þau eru svona prívat tilfinningaopinberun sem ég svakalega feimin við að meira að segja lesa sjálf. Ég ákvað svo á óléttunni fyrir 4 árum að ég vildi skrifa bók í fæðingarorlofinu. Það var sem sagt þegar ég vissi ekki að fæðingarorlof væri ekki frí heldur erfið vinna þar sem maður er óútsofinn með bauga og stjórnað af hormónum. Og auðvitað varð ekkert úr þeim skrifum. Ekki frekar en að lesa allar bækurnar sem ég hafði sparað að lesa fram að orlofi og læra af sjálfsdáðum á gítar á meðan barnið svæfi. Right.

Hér úti í Níka hef ég verið dugleg að lesa, alla vega miðað við mig. Búin að hamstra hva, 4 bækur frá því ég kom. Yfir kertaljósi á kvöldin í rafmagnsleysinu. Maður dettur alveg inn´i bækurnar þannig. Barnið farið að sofa, kallinn líka að lesa eða á fótboltaæfingu, ekkert sjónvarp, ekkert net, og ekki æskilegt að fara út í myrkrið. Flugdrekahlauparinn hélt mér vel og gaf mér hugmynd um ókunnugan heim, Alkemistinn sagði mér hvernig maður stýrir sjálfur sínum örlögum, með því að velja, með því að vinna og með því að trúa á sig. Munkurinn sem seldi sportbílinn sinn gaf mér pepp og vonandi innri ró þótt ég sé lítið fyrir jógað og Viltu vinna milljarð tók mig með sér aftur til elsku Indlands í svakalega skemmtilegri frásögn. Svo var ég að byrja á Sölku Völku...

Já, þessi lestur er góð þjálfun fyrir verðandi bókina „Súkkulaðikleina í Nicaragua“.
Eða hvernig líst ykkur annars á titilinn sem ég var að finna upp á rétt í þessu? Allar hugmyndir varðandi bókarskrif og útgáfu vel þegnar!

Þessi sjón er nánast daglegt brauð. Forvitnir krakkar að kíkja á ljósu dömuna í aftursætinu. Fyrir utan alla krakkana sem biðja um mat og pening.

Daglegt brauð já, nema Vera er hætt með dudduna - á daginn sko. Hitt kemur síðar, eða þegar hún er orðin 5 ára að eigin sögn.

Ég var að koma úr latínódansinum mínum og þvílík sæla. Heitt og sveitt með tregafullri suðuramerískri danstónlist sem fjallar aðallega um amor og corazón. Maður verður svo hamingjusamur á því að dansa! Þetta er svo mikill gleðigjafi að ég er að hugsa um að skrá mig bara strax á námskeið í Kramhúsinu heima. Það hlýtur að vera einhver Carlos eða Ricardo sem er að hrista rass og brjóst þar, þótt stuðið verði kannski aldrei eins ekta og hér. Ég verð alltaf betri og betri í salsanu þótt speglarnir í salnum sýni mig nú samt frekar mikinn spýtukall miðað við mjúku níkakonurnar sem hrista allt út um allt. Ég hristi og sveifla og sný mjöðmunum í hring eftir hring eftir hring eins sexí og ég get, með stút á munninum og lostalega eggjandi líkamstjáningu...eins og kennarinn... en ég er samt eitthvað svo svakalega löng og mjó og hörð hehe og dansinn fer mér bara ekki næstum því eins vel og Níkunum. Það er einhver svakalega náttúrulegur taktur í þeim sem enginn utanaðkomandi fær út slegið. En mikið er þetta nú samt gaman! Og ég hef ekki enn rokið út úr tíma í óþolinmæðiskasti eins og ég hef nokkrum sinnum gert ehh... í djassballet og einhverjum World Class tímum. Ég er greinilega bara miklu betri latínó heldur en eightís. Og jú jú, ég er alveg smá sexí líka í salsanu. Alla vega inní mér (spegillinn segir ekki allt muniði!)

Takk kærlega fyrir fjöruga umræðu um framtíð mína hér að neðaverðu. Það er jú alltaf áhugavert að sjá hvernig aðrir sjá sig. Mér líst vel á allar hugmyndirnar, hef til dæmis sjálf hugsað að það gæti verið gaman að vera blaðamaður. En ég þyrfti þá að fá að skrifa um eitthvað annað en hæstarréttardóma og Baug. Segi svona. Og jú, víst er að mig langar í master. Ég er skólastelpa og finnst gaman að læra og lesa. Stend mig vel og þyrstir í meiri þekkingu. En hvað ég ætla að læra veit ég ekki enn. Master í mannfræði væri ótrúlega skemmtilegt, en þá fyndist mér ég samt vera að bæta svo litlu við mig. Þróunarfræðin já... nú hef ég kynnst þeim bransa vel og eftir reynsluna hér gæti verið erfitt að vinna að málaflokknum heima á skrifstofunni í stað þess að vera á vettvangi í hringiðu mála, sem gerist jú bara í útlöndum. Og ég er ekki viss um að mig langi að búa tvist og bast í útlöndum með familíuna hangandi bíðandi eftir að verkefnunum ljúki. Eða þið skiljið. MBA, það fræga tól er ábyggilega svakalega praktískt og líka vinsælt og sumir segja mann ekki mann með mönnum og konu meðal kvenna nema hafa eina slíka gráðu upp á arminn. Kannski orðið þreytt, en samt ekki, því menntun fellur jú aldrei úr gildi. Master í Human Resource ætti kannski einna helst vel við mig. Þar sameinast notkun á praktískum mannauðstólum. þ.e. því að vinna beint með fólk og svo með fólki líka. Að vera sálfræðingurinn, sáttasemjarinn, ráða, reka og passa upp á móralinn. Ég held það sé svakalega gaman, í réttu fyrirtækjunum. Ok, í stóru bönkunum! Og svo ef event management staða losnar hjá Straumi myndi ég held ég ekki segja nei...

En fyrst, athuga hvort ég geti skrifað um reynslu mína hér í Níka þegar ég kem heim. Án þess að vita nokkuð um það hvernig maður skrifar bók, hver gefur út, hvort maður tapi eða græði. Ef þetta verður skúffueintak sætti ég mig við það (not) og gef hana vinum og ættingjum í jólagjöf 2008.

Læt svo örlögin ráða rest. Reyni að stýra, velja og hafna og enda svo einhvers staðar í svakalega góðum málum.
Þá-er-það-á-kveð-ið.

Ég hef aðeins verið að hugsa það hvað ég eigi að gera af mér þegar ég kem heim.

Og ég hugsa og hugsa en kemst auðvitað ekki að neinni haldbærri niðurstöðu.
Þess vegna fór ég einmitt í mannfræði, til að vita EKKI hvað lífið býður mér upp á vinnulega séð. Til að ganga nú örugglega ekki inn í eitthvað leiðinlega fyrirfram skilgreint starf sem lægi ljóst fyrir að mannfræðingar ynnu. Nei, ég valdi óvissuna. Og hef líkað hún vel. En stundum er þetta bara erfitt val! Ég hef verið minn eigin gæfusmiður hvað varðar að nýta menntunina í starfi og það hefur reynst mér vel. Ég kann að selja mig enda frábær þótt mannfræðina nyti ekki við. Möguleikarnir sem við mér blasa þegar ég kem heim eru margir og alls konar og ætli ég þjáist ekki af valkvíða fremur en að það sé lítið úrval möguleika. Þeir sem heima eru segja mér að atvinnumarkaðurinn blómstri. Ókey, gott og vel, ánægjulegt að heyra, en ég sé samt bara auglýsingar í Mogganum fyrir viðskipta- og lögfræðinga. Sem er ekki ég. HVAÐ vill Erla perla gera? Í hverju ætlar hún að brillera næst? Hverjum á ég að selja mig? Ég hef eitthvað verið að gæla við þá hugmynd að fara í skóla næsta haust og skrifa og leika mér þangað til (og sleppa því þá að kaupa föt þangað til eh...), en á maður að vera að mennta sig þegar markaðurinn er svona opinn og öflugur? Og ég veit ekki einu sinni hvað ég myndi vilja læra. Valkvíði. Sem er jú víst betra en að hafa ekki val eins og þorri þeirra háskólanema hér í Níka sem útskrifast og brillera og fara svo að keyra taxa fyrir smáaura eða vera atvinnulaus í mörg ár. Svo ég er ekki að kvarta til að vera með það á hreinu, ég er bara að ræða þetta við ykkur. Ykkur já.
Hvað finnst þér að ég eigi að verða þegar ég verð orðin stór (eða bara þegar ég kem heim)? Komdu með það, ég er tilbúin og tek öllum hugmyndum fagnandi!

Ég fór með vídeókameruna um daginn á markaðinn og nú geta forvitnir kíkt þangað með mér...

Gjöriði svo vel, Huembes el mercado.

þessi kábbojstígvél eru úr plasti en seljast grimmt

að passa hestinn

Við keyrðum að Laguna de Apoyo um daginn en það er vatn sem er ofan í stórum eldfjallagíg. Vatnið var heitt og notalegt þar sem það er ennþá hiti í eldfjallinu. Lonely planet sagði mér að stinga mér ofan í og upplifa "swim of your life" en ég er svo mikil skræfa að ég þorði því ekki. Lét táslubusl duga. En umhverfið var stórkostlegt og líka heimsóknin sem við fórum í á leiðinni heim. Það var í annað sinn sem ég heimsótti þetta fólk, en í það fyrsta var það í eins ferð í ágúst með Betu og Veru. Á heimleiðinni þá sá ég gamlan krúttlega krumpaðan mann við vegakantinn og stoppaði til að forvitnast og fá að taka nokkrar myndir. Við spjölluðum dálítið um lífið í sveitinni og hann hreifst það mikið af Tevunum mínum að ég var næstum því búin að gefa honum þær. Ég tók nokkrar myndir og lofaði að koma aftur með þær útprentaðar til þeirra. Og í þessari ferð var loforðið uppfyllt og nú með Vigga og Veru. Ég tók auðvitað nokkrar fleiri myndir sem skyldar mig jú til að koma aftur...

gamla amman týndi síðustu mangóin af trénu handa okkur sem Eunise bjó svo til dýrindis safa úr

eldhúsið
og svo hópmynd - ég veit að ég er stór, en þau eru samt mjög lítil líka!