Erla perla

Fyrir utan það að vera djamm - Veru og hlaupablogg er þetta montblogg.

Eftir útilegu helgarinnar sem tók á í bæði rigningu og sulli, þá fór ég út að hlaupa í gærkvöldi. Ég hafði ekkert hlaupið af viti svo sem sl. 2 vikur (fyrir utan jú hálfmaraþonið góða síðustu helgi) og bjóst ekki við neinum sérstökum árangri. Svo fílaði ég mig bara svo vel í logninu og sólinni og byrjaði að keppast við klukkuna. Það má segja að Garmurinn minn er orðinn minn helsti hlaupafélagi og keppinautur í dag.
Og þetta varð niðurstaðan:

KM: 10.02
Tími: 49.55!!
Meðal pace: 4,59
kaloríur 700 hehe

Já, undir fimmtíu og þvílíkt bæting.
Ef ég hef lært eitthvað á þessu þá er það að sukk, svínarí og almenn útileguþreyta og slen ber árangur í hlaupum. Ég vissi það svo sem alltaf!

Það er snjór og mér er kalt - og ég er að fara í útilegu yfir helgina! Jisús pitur.
Já, Viggi hljóp með mér og ég fer og styð hann í krossinu. Klaustur Offroad Challenge er sem sagt um helgina á Kirkjubæjarklaustri og það eru um 400 krossarar búnir að skrá sig til keppni. Nei, ég er ekki ein af þeim. Ég þori ekki í svona. Kann ekki enn að skrúfa af mér heilann og gefa allt í botn. Ég passa bara barnið á meðan í snjó og byl á meðan keppni stendur yfir. Hangi inni í fellihýsi með Stro í kakó og kíki kannski á lónið, en varla á Reynisdranga.

Molar vikunnar eru:
- Mamma við vorum að geispa í kapp! (við geispuðum á sama tíma).

Pabbinn, með mikið skegg

Sjálfsmynd af Veru

Brosandi sól

Vera hefur mikinn áhuga á stöfunum sínum og er sífellt að reyna að skrifa nafnið sitt. Ég skrifaði nafnið hennar fyrir hana og hún reyndi að herma - ekkert smá flott! - ok, mamman aðstoðaði við errið þarna uppi, hún lagði ekki í það í þetta sinn

...en hérna gerði Vera errið alveg sjálf - þvílíkt flott!

Vera komst í glossinn hennar mömmu sinnar um daginn og makaði vel á varirnar... henni fannst það nú frekar ógeðslegt og segir nú í hvert sinn sem ég glossa mig: Þetta er fullorðins mamma...

Ég er sjaldgæf tegund. Ég er rauðhærð.
Það eru víst aðeins 2% mannfólks í heiminum rauðhært spáiði í því, og ég er hluti af þeim!

Það eru nú alls konar mýtur og sögur sem ganga um rauðhært fólk og ég er ekki frá því að VIÐ gerum ýmislegt til að viðhalda þeim sjálf. Það er sagt að maður sé svona og hinsegin vegna þess að maður sé rauðhærður og ég neita því ekki að ég hef ábyggilega notað rauða hárið einhvern tímann sem átyllu fyrir einhverju: Æi, hún getur ekkert gert að því að hún sé svona frek, hún er náttlega rauðhærð og að auki með freknur! Við rauðhærðar konur eigum samkvæmt nákvæmum sögusögnum að vera vergjarnari en aðrar konur, bestar í rúminu, fá meira kynlíf heldur en aðrar konur og þar með taldar ljóskur, frekar, ákveðnar og þrjóskar, tælandi og villtar. Rauðhærðar konur eru hærra launaðar og í betri stöðum á vinnumarkaði en eiga það til að vera svikular og undirförlar en þær eru sérstaklega oft svikakvendið í bíómyndum. Ég sá rannsókn á netinu um daginn sem sagði rauðhærðar konur þurfa minna deyfilyf í aðgerðum heldur en aðrar konur = hörkutól!

Það er samt svo skrýtið hvað rauðhærðir hafa verið teknir sérstaklega út og hvað fólk nennir virkilega að minnast á að viðkomandi hinn og þessi sé rauðhærður. T.d. eins og Eiki Hauks. Og ég sjálf. Eurovision snérist lítið um lagið en þeim mun meira um hárið á Eika: Big Red, Rauða Ljónið, Rauðhærði rokkarinn. Ljóskur eiga ljóskubrandara en vilja síður tala um og halda því á lofti að þær séu ljóskur og ég hef ekki enn heyrt eina mýtu um dökkhærðar konur. En jú við erum náttúrulega langflest sérlega stolt af rauða hárinu okkar og ég set meira að segja skol til að ýkja það! Ég var í félagi rauðhærðra á gamla vinnustaðnum mínum. Það félag var óvirkt með öllu en var meira til að sýna samstöðu og leyfa okkur að virkilega finna hvað þessi 2% af okkur eru frábær.

Mér hefur oft verið líkt við rauðhærðar megagellur, líklega bara út af hárlitnum, en auðvitað eru Gillian Anderson, Marcia Cross, Ginger Spice, Laura Ingalls, Anna í Grænuhlíð og Lína Langsokkur flottar viðlíkingar.

En maður getur nú samt fengið nóg. Undanfarið hafa verið voðalega mikið af fréttum um rauðhærða og rauðhærð samtök í fréttum og blöðum, vefsíður og blogg rauðhærðra spretta upp sem svaka nýjung og nú síðast í dag var opnuð ljósmyndasýning af rauðhærðu fólki. Æj, ég veit ekki. Það er alveg spurning um að setja meira ljóst í hárið í næsta hairdooi.

En vá, pæliði í því hvað ég er samt ógeðslega spes og sjaldgæf og hvað þið eruð heppin að þekkja mig - ég er rauðhærð – finnst m&m ekki gott og Lord of the Rings leiðinlegasta mynd í heimi.

Jebb, ég sagði sjaldgæf.

Ef þið misstuð af henni Margréti Pálu í Kastljósinu í gær þá mæli ég með því að þið kíkið á þetta núna.

Þessi súperkona er upphafsmanneskja Hjallastefnunnar sem ég get ekki lýst hvað mér finnst frábær. Að vinna með þessi fallegu mannlegu gildi sem skipta svo miklu máli, að hafa þau að leiðarljósi í öllum leik og öllu starfi er svo mikilvægt upp á það hvernig litlu krílin okkar mótast. Hvernig innri manneskjur þau verða. Að hafa virðingu og umburðarlyndi í fararbroddi í öllu sem gert er, að leyfa þeim að njóta sín í skapandi umhverfi og á sínum forsendum eru forréttindi. Hjallastefnan er að geta af sér litla snillinga sem ekki endilega eiga eftir að brillera einkunnalega séð heldur frekar með hjartanu, búa til fordómalaust kærleiksríkt jafnréttissamfélag. Draumur!

Hér má lesa um hluta stefnunnar fyrir áhugasama foreldra um menntamál ungviða sinna.

Jafnrétti:
Markmið Hjallastefnunnar er jafnrétti stúlkna og drengja og sem leið að þessu marki notum við kynjaskiptingu. Með því að hafa stúlkurnar og drengina á sitt hvorri deildinni tryggjum við báðum kynjum alla athygli kennara síns og gefum hvoru kyni um sig tækifæri til þess að leika sér og læra á sínum eigin forsendum án þess að hitt kynið trufli. Stúlkur og drengir á leikskólaaldri leika sér ólíkt, hafa ólík áhugamál, ólíka menningu og ólíka færni. Sem dæmi um þetta má nefna að stúlkurnar ná að jafnaði betra valdi á fínhreyfingum fyrr en drengirnir og í kynjablönduðu umhverfi verður þetta oft til þess að drengirnir bera sig saman við stúlkurnar, finna að þeir standa verr á þessu sviði og verða því afhuga leikjum sem krefjast fínhreyfinga s.s. teikningu, leir osfv. og fara að einbeita sér að hlutum sem þeira hafa betra vald á. Á sama hátt verða stúlkur í blönduðu umhverfi oft afhuga leikjum sem krefjast grófhreyfingar því þar standa þær yfirleitt verr að vígi en drengirnir. Í kynjaskiptu umhverfi er hitt kynið ekki til samanburðar svo að drengirnir okkar teikna, mála, leira, klippa og föndra af hjartans lyst og finnst þeir flinkir! Á sama hátt nota stúlkurnar okkar dýnustofuna til ærslaleikja og stunda útivist og hreyfingu af kappi þar sem drengirnir eru ekki til samanburðar. Með þessu ná bæði kyn að æfa færni sem öllu fólki er nauðsynleg og mikilvæg án þess að þurfa nokkurntíma að “láta í minni pokann” fyrir hinu kyninu. Endanlegt markmið með kynjaskiptingunni er síðan auðvitað farsæl blöndun kynjanna og það æfum við með reglulegum samverustundum og þá forðumst við að hafa verkefni sem henta betur öðru kyninu, heldur leggjum allt kapp á að hafa gaman til þess að börnin hlakki til samvistanna og finnist eftirsóknarvert að hittast.


Agi - skýr rammi
Markmið Hjallastefnunnar er að börnin læri aga og leið okkar að þessu marki er fyrst og fremst skýr rammi. Í agalausu umhverfi þar sem allir haga sér eins og þeim sýnist verður alltaf einhver sem treðst undir og réttur þess sterkasta ræður á kostnað hinna. Hjallískur leikskóli setur skýran ytri ramma þar sem dagskráin gengur eins fyrir sig á hverjum degi, fáar en skýrar samskiptareglur eru fyrir hendi, börnin ganga í röð og skiptast á í stað þess að troðast og sýnilegar merkingar eru til staðar á þeim stöðum þar sem ætlast er til að börnin gangi frá sjálf. Þessi ytri rammi er svo einfaldur og skýr að yngstu börnin læra á hann á fáum dögum og sá sem kann á umhverfi sitt er frjáls. Mat Hjallastefnunnar er að frelsi felist ekki endilega í því að gera alltaf það sem mann lystir heldur að vita nákvæmlega hvað er í boði og hvað ekki og gera svo það sem lystir innan þeirra marka.


Viðhorf - gleði, jákvæðni og ábyrgð
Börn eru að jafnaði lífsglatt og skemmtilegt fólk og það sem gerir leikskóla fyrst og fremst að Hjallaleikskóla er að gleðin skipar þar öndvegi. Við ræktum gleðina með því að kenna jákvæðni og hvetja börnin til þess að taka ábyrgð á viðhorfum sínum og framkomu. Sem dæmi má nefna eftirfarandi setningu:„Ái! Ég er í kremju!". Þess í stað getur hún hljómað: „Viltu færa þig svo ég fái pláss, kæri vinur". Ef barn segir kvartandi: „Mér er kalt" er gjarnan spurt á móti: „ … og hvað viltu gera í því?". Þá kemur svarið um hæl að barnið vill að glugganum sé lokað eða það sé aðstoðað í peysuna. Þannig hvetjum við börnin til þess að gefa skýr skilaboð um vilja sinn og sjá frekar jákvæðar hliðar á málunum. Blóraböggulshugsun er eitthvað sem við forðumst og í staðinn fyrir að kennarinn taki að sér að skamma barn sem meiðir hvetjum við barnið til þess að hugga vin sinn eða vinkonu og gera þannig gott úr málunum. Hjallastefnan leggur ríka áherslu á það að mistök séu af hinu góða því öll erum við endalaust að æfa okkur í lífinu og æfingin skapar jú meistarann. Við leggjum áherslu á samheldni hópsins og vináttu og venjum okkur á að tala fallega um og við aðra því að eitt bros eða falleg orð gera heiminn betri. Umfram allt reynum við þó að rækta okkar eðlislægu kæti og gleði við hvert tækifæri því leikskóli á fyrst og fremst að vera skemmtilegur til þess að börnin nái árangri.


Umhverfi og efniviður: einbeiting og sköpun
Markmið Hjallastefnunnar er að börnin nái að einbeita sér að því sem skiptir máli í leikskólanum; verkefnunum sínum og samskiptunum við hin börnin. Leið okkar að þessu marki er að hafa umhverfið eins áreitalítið og mögulegt er. Þess vegna er leikefni hjallaleikskóla geymt í lokuðum skápum þegar ekki er verið að nota það og veggir eru aðeins skreyttir myndverkum barnanna í ákveðinn tíma svo upplifun barna af sköpun rykfalli ekki! Bakgrunnstónlist er ekki notuð í leiktíma barnanna til þess að minnka hávaða en hins vegar er tónlist óspart notuð í hópatímum við dans, söng og myndlist. Þetta einfalda umhverfi hefur reynst börnum sem eiga við hegðunartruflanir og einbeitingarskort afar vel og álítum við að það henti öðrum börnum líka. Það hefur sýnt sig að börnin ná að einbeita sér betur að leiknum þegar ekkert í umhverfinu glepur augu, eyru og litlar hendur og niðurstaðan verður sú að samskiptin þeirra á milli verða ríkulegri.
Markmið Hjallastefnunnar er að efla skapandi hugsun barnanna og til þess notum við opinn efnivið. Opinn efniviður er allt efni og dót sem býður upp á margar lausnir í stað einnar fyrirfram gefinnar. Hefðbundin leikföng hafa yfirleitt eina fyrirfram vitaða niðurstöðu; t.d. bendir dúkka til þess að hana eigi að nota í dúkkuleik og bíll til þess að hann eigi að nota í bílaleik. Hjallískur leikskóli býður börnunum þessvegna einungis upp á opinn efnivið sem getur leitt til margskonar leikja og lausna, allt eftir löngun og hugdettum barnanna sjálfra. t.d. getur trékubbur hvort sem er verið bíll, bátur, kind, hús eða barn og ef einhvern langar í bílaleik og er staddur í leirkróki þá „leirar” viðkomandi sér bara bíl! Sá opni efniviður sem við notum eru; föndurvörur- og áhöld, leir eða leikdeig, vatn og sulluáhöld, stórir og smáir trékubbar, púðar, dýnur og teppi. Niðurstaðan er sú að leikur barnanna verður fjölbreytilegri og hugmyndaauðgi og sköpun þeirra sjálfra fær að njóta sín.

Valkerfi Hjallastefnunnar
Síðustu aldirnar hefur skólafólk tekist á um hvort skuli skipa hærri sess í uppeldi ungra barna; formleg kennsla eða uppgötvunarnám. Virðist tilhneigingin vera sú að formleg kennsla tekur sífellt stærri hluta námsins yfir þó svo fræðifólk á sviðinu sé sammála um að uppgötvunarnám sé nauðsynlegt vegna eðlilegrar tilhneigingar barna til þess að nota forvitni sína og orku til að rannsaka heiminn. Hins vegar eru flestir sammála um að ákveðna hluti skuli og þurfi að kenna og því sé uppgötvunarnám eitt og sér ekki nóg. Aðferðir Hjallastefnunar hafa báða þessa þætti innbyggða; þ.e. hópatímarnir innihalda hina formlegu kennslu í umsjón kennarans en valtímarnir gefa uppgötvunarnámi barnanna sjálfra umgjörð þar sem leikurinn fer fram ótruflaður af hinum fullorðna sem á valtímanum er einungis í gæslu- og aðstoðarhlutverki.
Valfundur
Annan hvern klukkutíma hittast því börn hvers kjarna í valfundakróknum sínum og velja sér viðfangsefni næstu klukkustundar. Börnunum er algerlega frjálst að velja sér það viðfangsefni sem þau sjálf kjósa og leggjum við mikla áherslu á að valinu sé ekki ,,stýrt” á neinn hátt; þ.e. að kennarinn hlutist ekki til um hvað börnin velja. Valfundurinn er tækifæri fyrir börnin til þess að æfa vilja sinn og taka ákvarðanir, gagnstætt við hópatímana þar sem þau æfast fremur í að fara eftir fyrirmælum kennarans. Þó svo valtímanum sé fyrst og fremst ætlað að vera rammi um hinn frjálsa leik barnanna er þó engin tilviljun hvaða viðfangsefni eru í boði eða hverskonar leikefni; bak við hvern krók og hvert verkfæri sem þar er í boði er ákveðinn tilgangur sem ætlunin er að útskýra í eftirfarandi úttekt.

Kusk á milli tánna á vinkonunni!

Hlaupasaga helgarinnar er að mestu kjánaleg en líka pínu hetjuleg. Og ef þið fattið það ekki við lesturinn þá ætla ég bara að segja ykkur það strax að ÉG er sko hetjan!
Kjánalegar hetjur eru víst inn í dag.

Það var brunað á Akranes í morgunsárið í gær, með það fyrir augum að hlaupa 21,1 km í logni og sól eins og spáð var. Á leiðinni hugsaði ég um það hvort ég væri virkilega biluð að vera að keyra í klukkutíma til að fá að hlaupa, en hei, ég var löngu búin að ákveða þetta og þegar mín ákveður eitthvað stendur það. Það var svona aaaaðeins rætt um veðrið á leiðinni og þá aðallega metra á sekúndu, en okkur sýndist svona á fánum hér og þar um bæinn að það væru nú örugglega meira en 6 m/sek. Eins og spáð hafði verið. Þegar rokið svo tók Volvóinn næstum því út af veginum eftir að komið var upp úr Hvalfirðinum vorum við svo alveg viss. Mælirinn sýndi 7 stig á celsíus og 15 metra á sekúndu í roki. Púff, þar var strax úr mér (allur) smá vindur hehe.

Við renndum í hlaðið á Skaganum og hlaupaúrið mitt byrjaði á því að sýna 0 ours of battery sem þýddi jú að það var batteríslaust á ögurstundu! Shit, hvernig gæti ég hlaupið þetta án úrsins, gjörsamlega orðin háð því strax :S Og ég sem hlóð það í kvöldið áður... en áts, gleymdi svo að slökkva á því yfir nóttina. Já, ég er víst ekki meira pró en það. Mér sýndist vera 25.000 metrar á sekúndu úti og ég kveið fyrir því óvænta aukaerfiði, en varð aftur á móti svaka glöð þegar ég sá eldgamla bumbukallinn frá því í Grafarvogshlaupinu skrá sig líka í hálft. Ég meina, ég sem var nú heilum 3 mínútum á undan honum í 10 km þar! Ég varð glöð á ný því með gamla bumbukallinn um borð minnkuðu líkurnar all verulega á því að vera aaaalveg síðust.

Hlaupið var erfitt. Ég hljóp og hljóp en einhvern veginn hljópst ekki neitt sérlega hratt þrátt fyrir erfiðið. Mér leið svolítið eins og ég væri sífellt að boxa út í vindinn, þreytandi vindhögg þar sem maður fær engin stig. Baráttan við vindinn varð sem sagt að aðalatriði á leiðinni og þegar þungaflutningabílarnir á þjóðveginum brunuðu framhjá á okkur á kafla leiðarinnar leið mér eins og ég hefði fokið nokkra metra afturábak! Viggi valhoppaði með mér fyrstu 15 km. Tók þetta að mér fannst alltof létt á skokkinu, svona miðað við vel sötraða Mojito og bjóra á edrútímabilinu mínu! Hann var alltaf að peppa mig með einhverjum bröndurum sem ég hafði ekki orku til að hlæja að og svo tók hann svona upphitunarhopp og æfingar inn á milli á leiðinni því honum fannst erfitt að hlaupa svona hægt. Segi það nú samt að svona hérar eru algjörlega nauðsynlegir í baráttunni. Svo eftir 15 km gaf hann mér merki um að hann ætlaði aðeins að fara að taka á því og kappinn gjörsamlega hvarf mér sjónum... og ég var alein í rokinu, algjörlega að kálast af verkjum í annari mjöðminni og gamli bumbukallinn farinn að nálgast mig ískyggilega mikið... Búhú aumingja ég.

Á þessum tímapunkti var heilinn á mér farinn að hugsa gjörsamlega sjálfstætt um alls kyns undankomuleiðir og svona á milli 11 og 16 km var ég virkilega að hugsa um að henda mér út í skurð og láta mig hverfa. Mig langaði mest að saga af mér vinstri mjöðm og hlaupa einfætt. Úfinn sjórinn virkaði meira að segja svalandi og girnileg undankomuleið á þessari stundu og þegar ég reyndi að hugsa um eitthvað annað var það t.d. hvort það væri ekki örugglega leigubílastöð á Akranesi, hvort leigubíll myndi koma að sækja mig úr Reykjavík og hvernig ég ætti að beita mér trúverðuglega við að húkka far í bæinn. Svo var tilhugsunin um músina mína í sínu fyrsta opinbera giggi (jú fyrir utan Youtube giggin fyrir alheiminn) á Hjalla heldur ekki alveg að hjálpa mér að fara ekki að grenja.

Svo þegar gamli bumbukallinn tók framúr mér í 18 km var ég alveg ákveðin í því að gera þetta aldrei aftur! Ég elti gamla samt og þakkaði honum í hljóði fyrir að draga mig áfram í mark. Ég get svo ekki lýst gleði minni þegar ég sá eina konu skríða í mark korteri á eftir mér – vá og jibbí, ég var þá ekki síðust! Þá var þetta allt í einu að skemmtilegasta hlaupi sem ég hef hlaupið.

Að öllum ýkjum slepptum var þetta rosalega gaman og ég vona að mjöðmin hagi sér til að ég geti kannski einhvern tímann endurtekið leikinn. Og kannski bætt mig ef það verður einhvern tímann logn á skerinu.

Já, hálft er í höfn og ég get strikað það út af listanum.
Ég náði markmiðinu mínu sem var að fara undir 2 tímum.
1.59.34 er sko tala fyrir ekta sigurvegara (og reyndar 1.55.42 líka).

Ég er í sæmilegum henglum eftir hlaupið í gær en finn aftur á móti engin eftirköst eftir hvítvínsþambið í grillpartýi sigurvegaranna í gær – hmmm... getur verið að þetta sé tákn?

Sex metrar á sekúndu og hálfskýjað segir spáin. Ég fýk þá alla vega ekki langt á morgun þótt ég sé að sjálfsögðu búin að ákveða að hlaupa eins og vindurinn.

Ég er náttlega eitthvað biluð. Orðin smá hlaupbiluð. Ég er að fórna Sumarhátíð Hjalla fyrir þetta hlaup svo það er eins gott að ég klári það! Já, litla daman er búin að vera að æfa Uppi á grænum grænum himinháum hól í þó nokkurn tíma til að performa á Sumarhátíð leikskólans á morgun og ég búin að ákveða að missa af því. Afinn og amman eru búin að lofa að taka upp vídeó af atburðinum og ég er búin að hóta þeim með illu ef þeim ótæknivædda fólkinu tekst af einhverjum ástæðum ekki að ýta á REC.

Engir hælar í dag, hollusta í hádeginu og svo snemma að sofa í kvöld.
Boring - nei nei.
Eða sjáum til á hádegi á morgun...

Hvað er aftur hægt að gera á svona óvæntum rigningarfrídögum, sem átti að fara í að taka garðinn í gegn? Maður klippir, kantsker og reitir ekki mikið í dag. Hvað er hægt að gera annað en að fara í Smáralindina að eyða pening og leyfa dömunni að leika í Krakkalandinu á svona dögum? - Sem mér finnst reyndar alveg úldið að gera, en geri samt stundum um helgar þegar mér dettur ekkert betra í hug! Heimsóknir já...(been there), sund kannski (done that) bíltúr (boring) og...?

Já, það þarf svona svolítið prógramm fyrir dömuna á frídögum, þýðir lítið að hanga mikið heima og gera ekkert. Við erum jú búnar að vatnslita, púsla, fara í hjólatúr í stofunni, dansa, syngja og horfa á barnaefnið. Og það er ekki komið hádegi.

Ídeal dagurinn í mínum huga væri nú samt að vera bara í heimagallanum, hlusta á rigninguna, kannski smá tónlist, hanga á netinu, prenta út myndir og setja í albúm (já, ég elska það!) og svona heimadúllerísstöff. Sem sagt gera ekkert. Alla vega ekkert merkilegt.
En það er víst ekki í boði, svo ég set hér með heimsókn, sund og bíltúr á lista daxins, en óska nú samt eftir öðrum hugmyndum takk?

Við fórum eins og restin af Reykjavík að kíkja á Risessuna í rokinu um síðustu helgi.
Það er svo fyndið þegar eitthvað happening er í Reykjavík, hvort sem það er Risessa í hávaða roki eða þaðan af (ó)merkilegra, þá fara ALLIR, enda ekki mikið um að vera svona almennt í blessaðri stórborginni okkar.

Þessi dagur var fínn, við Sóley vorum báðar karlmannslausar og þá fara mömmur á ról. Við hittumst fyrst hér í Hafnarfirðinum til að skella okkur á fatamarkað hjá einni hafnfirskri tízkudrottningu sem var að selja fötin sín. Sóley smellpassaði í stærðina hennar og keypti sér tvo fulla poka af megakúl fötum á engan pening, og ég rétt náði að næla mér (troða mér) í 3 júníform boli, svaka flotta, ásamt Karen Millen gulltösku (Karen Millen og Júníform sko - ég bara varð að nefna þetta laumusnobb í mér hehe). Þá fórum við inn í Reykjavík í Risessuleiðangur og öllum varð ískalt í rokinu. Rétt sáum í skessuna og krakkarnir urðu frekar skelkaðir við ófrýnilegan föður hennar og háværa tónlistina. Þá voru flestir orðnir vel pirrí og við reyndum að komast einhvers staðar inn og kaupa að borða eða ís eða bara eitthvað en það er svona í henni Reykjavík þegar eitthvað er um að vera að biðraðirnar eru endalausar og þolinmæði barnanna þvert á móti. Þá reyndum við að taka strætó neðan úr bæ og upp á Hlemm en sökum Risessunnar gekk enginn strætó í Lækjargötunni þar sem við höfðum beðið og beðið og beðið...´

Í stuttu máli var þetta svona Reykjavíkurferð þar sem allir voru þvílíkt veðurbarðir og þreyttir eftir, Risessan var sæt en ekki það merkileg og maður óskaði sér að maður hefði bara eytt meiri tíma í að kaupa flott föt. Nei, ég segi svona, en djö rokið í henni Reykjavík getur alveg gert mann geggjaðan.

Ég þakka kærlega þær samúðarkveðjur sem bárust vegna hörmulega þvottaslyssins.
Tryggingarnar taka víst ekki á svona smotteríi en ég hef tekið ákvörðun um að láta eigi bugast þrátt fyrir mótbyr! Ég er nú þegar búin að kaupa nýjan poddara og viti menn, Bose headsettin virka þrátt fyrir þvott á 30 gráðum. Talandi um gæði. Gæðin eru kannski ekki lengur á Bose mælikvarða en duga mér samt sem áður.

Stefnan er tekin á Akranes í hálft maraþon um næstu helgi, bara í gannnnnnnnni.
Jeminn hvað þetta er spennandi...

Munu gömul hnémeiðsl gera vart við sig?
Hvernig verður bakið?
Mun vinstri mjaðmakúlan vera til friðs?
Mun ég fíla nýja vatnsbeltið mitt?
Gera nýju hlaupasokkarnir eitthvað gagn eða fæ ég blöðrur?
Verður hífandi rok eða bara rok á rokrassg... Skaganum?
Mun ég komast í mark... skríðandi, grenjandi, brosandi?
Mun ég hlaupa undir 3 tímum?
Mun ég hlaupa undir 2 tímum?
Mun Viggi hafa þolinmæði í að hlaupa samferða mér eins og hann er búinn að lofa?
Verð ég síðust eða langsíðust?
Hleyp ég á vegg?
- hvers konar vegg?

Ég er að hugsa um að tileinka mér eftirfarandi mottó hlaupara sem hljóp í 24 klst. samfleytt í síðustu viku:

SÁRSAUKI ER TÍMABUNDINN - UPPLIFUNIN EILÍF

- og þar hafiði það.

En eitt er víst að ég fæ mér alla vega kalt hvítvín á laugardagskvöldið og það verður ekki mikill sársauki sem fylgir því ahhhh...

Nei, mamma sjáðu - býfluga!

Freyja og Vera í júróvisjonpartýi

Ég skipulagði þessa líka skemmtilegu óvissuferð á föstudagskvöldið fyrir kæra kórfélaga mína. Já, maður er víst iðulega í nefndinni og fátt kom mér því á óvart í þessari óvissuferð. En það var gaman samt sem áður og liðið ánægt með okkur. Það var svolítið trikkí dæmi að gera 20 kórfélögum á öllum aldri af hvaða stærð og gerð sem er til hæfis, og þannig að það yrði skemmtilegt. Ekki var víst að allir myndu þora, og hvað þá hreinlega passa, í kajak og var sú hugmynd strax blásin af. Hestaferð er að sama skapi yfirleitt ekki tebolli kórfólks og ekki skokkar maður svo létt með þau upp á Esju. Eða þið skiljið, tónlistarfólk er yfirleitt ekki að leggja neitt sérlega mikla áherslu á líkamlegt aksjon, en þeim mun meira á hug og hönd. Gáfur. Tónlistargáfur. Nei, ég hef aldrei lært á hljóðfæri svo ég telst seint til þessara snillinga! En þetta fólk nú alveg að skemmta sér – og þar kem ég inn í dæmið (fyrir utan það að kunna lítið eitt að raula) – þau kunna nota vel þjálfaðar hendur sínar til að lyfta glasi, svo þetta var nú ekki svo erfitt planerí.

Við byrjuðum á því að hitta Birnu Þórðar í menningarfylgd um miðborg Reykjavíkur. Miðbæjarpían í mér blómstraði og ég var að fíla göngutúrinn um leynistaði borgarinnar og heyra spúkí sögur um ýmsa staði. Gangan tók um 2 tíma og endaði á Sægreifanum þar sem við tók útilegustemmari í hliðarsal, með humarsúpu og fiskispjót á pappadiskum og tónlist úr gettóblaster. Og ég drakk bara kók. Í alvöru. Ekki það að kók sé hollt, en ég ætlaði að standa við hlaupadrykkjubindindið mitt. Ég var nú samt næstum því fallin í einni pásunni í gönguferðinni þar sem boðið var upp á dýrindis hvítvín í gömlu fallegu húsi á Skólavörðustígnum... ég tók 2 sopa... og þurfti svo að nota allt sem ég átti til að leggja glasið frá mér. Nei, ok, þetta er smá ýkt, en ég viðurkenni alveg að mig langaði í þetta góða kalda unaðslega hvítvín í góðra vina hópi. Kemur að því (tja, eða ekki ef maður ákveður að vera massahlaupari... nei, vá djók!)

Eftir Sægreifann sem var ótrúlega góður var haldið á Domo þar sem blúsarinn Dóri úr Vinum Dóra tók um klukkutíma einkatónleika fyrir okkur. Það var upplifun og ekki laust við að fulla tónlistarfólkið hafi fílað það vel. Og ég líka, edrú og allt.

Næst á dagskrá er að plana vissulega óvissuferð fyrir vinkonuhópinn og ég get ekki beðið ;)

(nono, ekki miðbæjarrölt, hestar, kajak... hehe)

Getur sú staðreynd að það að ég sé rétt í þessu búin að eyðileggja nýja hlaupa ipodinn minn og nýju bose in ear headsettið mitt með því að henda því í þvottavélina, verið tákn um að ég eigi kannski bara að leggja hlaupin á hilluna og vera ekki aðessu? Þar fór alla vega fúlga. Og ég get ómögulega hlaupið án þessa búnaðar. Er einhver að ofan að gefa mér merki og segja mér hreinlega að fá mér hvítvín í kvöld og snúa mér að einhverju sem skiptir máli?? Ekki nóg með þetta, heldur er hlaupafélaginn búinn að ákveða að gerast flottur og fara til Kaupmannahafnar og taka þar þátt í MARAÞONI í stað þess að koma með mér á Akranes í hálft. Skil hann ekki að velja Köben yfir Skagann! Eða ok, ég viðurkenni það, ég er bara abbó - og víst er að vegalengdin vefst ekki fyrir honum.

Kannski var þetta tákn um að ég eigi að slaka á og gerast hlaupandi djammari í stað djammandi hlaupara? Eða þá bara að ég eigi ekki að vera svona fljótfær og vanda mig betur þegar ég set í vél? Eða hei - að þetta heimilisverk eigi kannski alls ekki að vera á mínum höndum?

Assgodinns vésen alla vega.

Fæturnir á mér voru einsog blý í útihlaupinu í dag. Ég þurfti að stytta leiðina um einn og hálfan km af því mér leið eins og fíl með hamagang. Hálfmaraþonið mitt á AFMÆLISDAGINN tók greinilega meira á en ég hélt. Svo er ég hreinlega ekki alveg viss um að mjaðmakúlurnar á mér hafi verði hannaðar fyrir langhlaup. En ég var nú samt á hælaháum bandaskóm í vinnunni dag, maður fórnar sko ekki tískustælunum fyrir hlaupin. ALDREI.


Svo var ég rétt í þessu að koma af æðislega skemmtilegum vortónleikum hjá Léttsveit Reykjavíkur og er í nokkuð góðum djammandi sumarfíling eftir það. Er bara að hugsa um sumarleg föt, sumarleg grill, sumarleg hlaup, sumarleg djömm, sumarlegar sundferðir, sumarlega tónlist, sumarlegan dans... en eitthvað minna um komandi kosningar. Ég kann að rífast og rökræða en hef samt eitthvað takmarkaðan áhuga á pólitík. ENNÞÁ.


Annars er ýmislegt sem fer í gegnum hausinn á þrjátíuogeinsársgellunni mér þessa dagana, þá einna helst hvað sumarið er orðið planað og bókað af hlaupum, fjallgöngum, ferðalögum, útlöndum og DJAMMI... sem betur fer, þær eru orðnar vandræðilega margar hvítvínsflöskurnar í skápnum hjá mér... Ég lofa því að drekka það næstum því allt, vel kælt í flottu glasi, með grúví tónlist í sól og grillandi sumri - eftir 19. maí. JIBBÍ.

...eitthvað hljómar alveg spúkí.
Ég er ekki lengur þrjátíu ára yngismær heldur þrjátíu OG.... - og þótt það sé bara þrjátíu og 1 þá finnst mér það samt svolítið scary! Ég sem hef aldrei haft aldursfóbíu frekar en Vigdís Finnbogadóttir eða Dolly Parton. Þær eru svona forever young píur, sama hvað.

Já, mín átti afmæli í gær og ég þakka kærar heillaóskir sem bárust. Líka þær sem bárust seint, þær sem þurfti sérstaklega að sækja og þær sem komu ekki fyrr en eftir þessi skrif. Í raun var þetta tvöfalt afmæli, en þennan dag hafði ég einmitt verið hjón í akkúrat 1 ár (samt eiginlega fjórtán, en samt bara eitt...)

Ég hef alltaf verið afmælisstelpa og hef haft gaman af eigin afmælum. Oftar en ekki hafa þau lent á próftíma en þó iðulega blandast júróvisjonpartýum með nokkrum stæl. Ég hef fram að þessu auglýst afmæli mitt sirka viku fyrir settan dag og átt afmæli svona viku á eftir líka, til að lengja ánægjuna. Hingað til hef ég sem sagt verið nokkuð spennt og ánægð afmælisstúlka á þrítugsaldri. En ekki núna. Ég bara gat það ómögulega. Þegar ég fékk í magann yfir aldrinum strax á afmælisdagsmorgunn reyndi ég bara að hugsa um allar þær töff og kúl gellur sem ég þekki sem eru eldri en ég. Má þar til að mynda nefna Helgu Hlín mágkonu, 35 ára lögfræðidjammmotocrosstöffara, unglinga- og ungbarnamömmu með meiru, Eyrúnu fertuga hörkumágkonu mína, Sveinbjörgu 37 ára þríþrautarvinnufélagann minn, Elsu 35 ára lífsglöðu markaðsmömmuna sem kann sko að gera sér glaðan dag og Helenu Jóns þrjátíu og eitthvað ára ævintýraalka. Þess má geta að þessar dömur líta sko alls ekki út fyrir að vera þrjátíu og... eitthvað. Heldur bara ungar, flottar og hott. Eins og ég. Og eins og ég ætla að vera áfram, já já. Maður þarf bara stundum að peppa sig upp!

Í ljósi aldursmóralsins sem kviknaði svona skyndilega strax á afmælisdaginn ákvað ég strax að taka daginn á hælinn með aksjoni og aktivíteti svona til að gleyma aldrinum um stund. Og kannski aðeins til að sanna fyrir mér og hinum öllum að ég væri víst ung og flott. Vera söng afmælissönginn fyrir mömmu sína svo undurfallega eftir að hafa skreytt afmæliskökuna og það gaf mér alla þá orku sem ég þurfti fyrir daginn. Þá tók við lengsta hlaupið mitt hingað til á þessari ævi, en mín hljóp eins og vitlaus væri (eða bara eins og þrjátíu og eins) - 21,1 km út um allar trissur. Veðrið var æðislegt og ég naut þess að fá svona inside sight seeing um bæ og borg, í gegnum stíga, slóða og leynigöng, en ég byrjaði einmitt í Garðabænum, tók Arnarnesið, inn í Kópavog, Kársnesið, inn í Fossvog, þá Breiðholtið, aftur inn í Kópavog og tilbaka. Eða eitthvað svoleiðis, ég er náttúrulega svo áttavillt að ég bara elti hlaupafélagann. Tuttuguogeinn komma einn, eða eitt stykki hálfmaraþon. Já, og þetta gerði ég á fertugsaldri. Setti markið fyrir það sem koma skal. Massidda hérna, koma svoooooooooo...!

Eftir hlaupið sem var bara gaman, skellti ég mér á krossarann og tætti og tryllti lítið eitt uppi í Jósefsdal. Þar tók ég nokkra enduro hringi, bara ég, Yamminn minn og náttúran, í sól og afmælisblíðu og mér fannst það magnað. Gleymdi stað og stund (og árum) og fílaði mig í frelsinu. Áður en ég hóf keyrsluna hafði ég skellt hlaupafélaganum á hjólið og looooksins var ég betri en hann í einhverju hehe. Hann keyrði mótorhjól í fyrsta sinn, tætti sinn fyrsta hring á byrjendabrautinni þegar hann hafði náð laginu og fannst hann hafa sigrað heiminn þegar hann tók fram úr 5 ára strák á brautinni. Já, svona eru sigrarnir sætir, litlir eða stórir. Þetta minnti mig einmitt á það þegar ég hljóp mína fyrstu 5 km úti í hádeginu með vönum hlaupafélaganum, ég ældi næstum því á leiðarenda, en komst – mikið honum að þakka. Sigur.

Þá tók við smá afmæliskaffi í lok dags heima í höllinni. Þar var hámað í sig, kjaftað (en samt ekki um aldur) og hlegið. Ég elska vini mína og fjölskyldu svo hræðilega mikið og þau fullkomnuðu daginn minn.

Þetta var svona draumaafmælisdagur.
Sól, sigur, leikur, vinir.
Verður ekki betra. Þrjátíu og eins árs, eða hvað.

Sjæse, ég er strax orðin svoldið hlaupaleiðinleg. Það er þetta líka kúrekafertugsafmæli sem ég er að fara í í kvöld og ég ætla að sjálfsögðu að vera á bíl! Enda langt hlaup á morgun...

Fer bara á ímó.

P.S.
Sextánda í gær af 68 konum 19 - 39 ára. Það er alla vega skárra en þriðja síðust.

Ég borgaði 22 úsd í tannsa í gær og 10 úsd í hár í dag.

Já, það sem maður getur keypt fyrir peningana.
Ég er svoleiðis að upplifa nýja bragðlauka hægri vinstri eftir tannviðgerðina, en ég uppgötvaði það um daginn að ég hafði ekki tuggið mat hægra megin í munninum í mörg ár vegna lélegrar fyllingar sem þar var. Svo núna tygg ég bra hægra megin og ég er gjörsamlega að öðlast nýja upplifun hér. Eigum við eitthvað að ræða það frekar hvað það er gott að tyggja hægra megin eða?? Og svo er ég orðin blonde. Eða kannski frekar svona blonde redhead. Sat í þrjá tíma á stofunni í gær og lét aflita og þvo og nudda og lita aftur og allt það. Og gekk út sumarglóandi sæt og frísk. Með algjörlega nýja upplifun og flott hár og flotta tönn. En svolítið tóma buddu. Ímyndið ykkur þær sem fara líka í vax, sprey-tan, neglur, hvíttun, litun og plokkun, nudd, nálarstungur, heilun, lýtaaðgerðir, sálfræðing... nei ok, ég er hætt.
Og sátt.

Ég hljóp eins og vindurinn áðan í Icelandair hlaupinu. Mér leið samt frekar eins og eldingu, hljóp eiginlega eins og ég mögulega gat! Þetta var ekkert smá gaman! Alls konar fólk á öllum aldri doing theire thing. Ég fann orkuna frá hinum streyma til mín og fann mér nokkra til að hanga í. Og ég var langt frá því að vera síðust - jibbí! Enda orðin þvílíkt vön maður, í mínu ÖÐRU alvöru hlaupi hehe. Ég fékk smá svona sigurtilfinningu þegar ég kom í mark, að sjálfsögðu búin að ná markmiðinu mínu en það var að fara 7 km undir 35 mínútum. Ok, sándar kannski lúðalegt markmið fyrir súperhlauparana en hei, muniði, ég er líka djammari. Ég tók tímann á nýja flotta frábæra hlaupaúrinu mínu sem sagði eitthvað um 34.20. Og minn annar verðlaunapeningur fyrir hlaup er í höfn, en jú, þið gátuð rétt, það fengu allir gullpening. Geggjað, meiriháttar og æðislegt, takk. Hinn verðlaunapeninginn vann ég mér inn í Víðivangshlaupi Hafnarfjarðar þegar ég var 7 ára.

Ég sé að ég þarf jafnvel að fara að ákveða hvort ég ætli að vera hlaupari eða djammari. Þetta fer víst ekkert sérlega vel saman ef maður ætlar að bæta sig og ná árangri og þannig. Og mig langar að verða betri! Ég vil alltaf sjá árangur. En samt langar mig að djamma í sumar. Ég elska að djamma! Og sumarið er tíminn.

Hmmm... ég neita að gefast upp á því að vera svona multitask gella og gera allt í einu í belg og biðu. Ég er ágæt í því sko, og nýt mín aldrei betur en þegar það er mikið að gera. Þrífst illa í ládeyðu og bý því til vind í logni. Ég veit að ég er algjör súperdjammari, það er víst löngu sannað mál, en þá er það bara hvort, og hvernig, mér tekst að bæta mig í þessum blessuðu hlaupum og verða alla vega semi-súperhlaupari.

Ég vel sem sagt bæði. Bæði er betra. Spurningin er bara hvort ég eigi að vera djammandi hlaupari eða hlaupandi djammari?

Ég þykist vita að þið séuð algjörlega angsíus að fá að vita hvort ég hafi komist í mark.
Svo here goes.

Fyrsta kapphlaupinu mínu er þá lokið. Þetta var í raun nokkuð merkileg upplifun, að taka þátt í svona hlaupi, sérstaklega þegar maður nær því að vera næstum því síðastur. Nei. ég er ekki sérlega vön því að vera léleg og síðust og svoleiðis og er að reyna að taka það í sátt að það sé jú aðalatriðið að taka þátt (je right!).

Ég mætti í upphitun, kokhraust og í nokkuð góðu stuði – miðað við Lundúnarþreytuna og sukkið og svínaríið. Skráði mig og það setti tóninn fyrir það sem koma skyldi: „Ha, í hvaða í þróttafélagi er ég? Nei, ég er ekki í neinu íþróttafélagi sko...bara svona sjálf“. Ég fékk afhent lukkunúmerið 463 á skrjáfandi pappír og nokkrar nælur með til að næla framan á mig. „Vá, þvílíkt pró, alveg eins og á ólympíuleikunum“, hugsaði ég, nokkuð ánægð með að vera mætt á staðinn. Svo tók upphitun við. Ég testaði hlaupaúrið sem ég hafði fengið lánað og sjúkket, það virkaði, án þess að ég vissi nú samt nokkuð hvaða áhrif það myndi hafa á hlaupið. Myndi ég hlaupa hraðar, hægar, flottara eða öðruvísi? Skokkaði svo tvo hringi á brautinni og snéri höndunum um leið, svona eins og maður gerði alltaf í upphitun í sundinu. Hugsaði samt um leið hvort að það væri glatað að hita þannig upp í hlaupinu. Sá engan annan gera það... Teygði svo aðeins og skannað hlaupahópinn í kringum mig. Jú, mér sýndist nú nokkrir vera þarna á svona á svipuðu róli og ég, þ.á.m. nokkrar eldri konur sem gætu nú varla hlaupið það hratt... En samt ekki. Hvar var hverfastemmingin - fólkið eins og ég og þú sem styrkir Olís og Fjölni eins og ég? Nei, það var augljóslega ekki í þessari 1. maí skrúðgöngu. Ég tók eftir því að ég var þokkalega í tízku, því í 38 manna hópnum var ein hlaupastelpa í nákvæmlega eins hlaupagalla og ég. Skærappelsínugulum og áberandi. Kúl. Eða ekki! Slyz. Ég vonaði bara að hún væri rosalega góð, þá bæði yrðum við nú ekki hlið við hlið og hugsanlega kannski gætu einhverjir ruglast á mér og henni og haldið að ég hefði komist svona fljótt í mark.

Þá tók stresspissið við. Ég fór og pissaði, reimaði þröngu hlaupasokkabuxurnar svo extra vel á mig og fór aftur út, tilbúin í slaginn. Talaði við hlaupafélagann sem peppaði mig upp og þurfti svo aftur að pissa. En ég sem var nýbúin að pissa – og það voru aðeins 6 mínútur í hlaup! Ég hentist aftur inn og upp og kreisti þessa nokkra stressdropa út. Reimaði sokkabuxurnar svo enn fastar en áður. Orðin svolítið sveitt í lófunum og ég fékk smá svona flashback frá því á startpallinum í gamla daga, hjartað vissi alveg að það var að fara að keppa. Á rásmarkinu leið mér vel, eða allt þar til ég sá fólk fara að klæða sig úr hlaupagallanum og standa í frosinni hlaupastellingu með grimman keppnissvipinn og hnefana kreppta, í hlýrabol og svona stuttum hlaupastuttbuxum einum fata. Og með svona útihlaupaskráp (eða var það ímyndun kannski?) Þá var ég alveg að hugsa hvort ég ætti bara að stinga af. En keppnismanneskjan ég ákvað að láta þetta ekki á mig fá, setti Gusgus bara í botn og joggaði af stað. Fann nú samt strax að það dugði lítið jogg á þessum bænum er ég sá hvernig strollan skokkaði létt á undan mér. Það var víst lítið annað að gera á þessum tímapunkti en að fara í sinn eigin heim, útiloka þessa pró hlaupara í smá stund og massa þetta bara my way.

Leiðin var fín, í Grafarvoginum, frekar bein en þó aðeins niður í móti til að byrja með. Það var hlaupið fram og tilbaka, svo síðasta spölinn á leiðinni til baka var leiðin nokkuð upp í mót og plús það að barningurinn við vindinn var þar þó nokkuð öflugur (og já, þetta er afsökun!). Ég var í ágætisfíling og var fyrst alltaf að kíkja á hlaupaúrið. Hvað skyldi ég vera að hlaupa hægt eða hratt eða töff núna? En ákvað svo að það skipti meira máli að missa ekki sjónar á næsta manni á undan mér til að villast ekki af leið! Já, áttavillta ég muniði.

Niðurstaðan varð sú að ég komst í mark og leið bara nokkuð vel. Fékk gula Olísbolinn og meira að segja súkkulaði líka. Ég náði markmiðinu mínu, sem var að vera ekki síðust og að fara undir 55 mínútum. Núna á ég sem sagt prófessjonal skráðan 10 km hlaupatíma upp á 53.34 mín. og er nokkuð stolt af því. Bara að hafa þorað. Og var nr. 35 af 37 keppendum svo ég var ÞRIÐJA síðust, en ekki síðust. Þeir sem á eftir mér komu voru þó nokkuð á eftir mér, strákur á mínum aldri sem var greinilega nýbyrjaður að hlaupa eins og ég og hinn var sextugur bumbukall, algjör hetja. Eins og ég. Því þegar öllu er á botninn hvolft snýst þetta allt saman meira um að öðlast nýja reynslu, upplifa og prófa, tjallensa sig og setja sér markmið. Og ná þeim svo út frá sínum eigin forsendum.

Icelandair hlaupið er á morgun – og ég get ekki beðið!

Fyrsta 10 km KEPPNIShlaupið mitt er á eftir. Olís og Fjölnir ætla að gefa mér súkkulaði og gulan stuttermabol þegar ég kem í mark. Þ.e. ef ég kemst í mark. Elskulegur hlaupafélagi minn sem var að peppa mig upp í sálfræðitíma fyrir þetta hlaup benti mér á að taka bara kreditkortið með og húkka taxa á miðri leið ef ég vildi láta mig hverfa í miðju hlaupi. Mér fannst það ágætis hvatning og ákvað að hella mér bara út í ruglið. Ég hef ekki keppt í íþrótt síðan ég var 17 ára og þá var ég í sundbol.

Sko, ef ég næ ekki markmiðinu mínu, sem ég segi auðvitað ekki frá fyrr en eftir hlaupið, þá var það af því að...

...ég var í gamla ljóta óþægilega hlaupagallanum mínum, var í gömlu hlaupaskónum, með leiðinlega tónlist í eyrunum, Lundúnar- og flugþreytu í fótum, illa étin, með mojito og bjór í æðum og langaði í alvörunni ekkert sérlega mikið í gulan Olísbol.

En ef ég næ markmiðinu mínu þá var það af því að...

...ég var í nýja flotta hlaupagallanum mínum, í nýju hlaupaskónum mínum, með Gusgus í eyrunum, langaði virkilega í súkkulaði, búin að æfa þokkalega, fékk lánað pró hlaupaúr og er KEPPNIS muniði.