Erla perla

...eitthvað hljómar alveg spúkí.
Ég er ekki lengur þrjátíu ára yngismær heldur þrjátíu OG.... - og þótt það sé bara þrjátíu og 1 þá finnst mér það samt svolítið scary! Ég sem hef aldrei haft aldursfóbíu frekar en Vigdís Finnbogadóttir eða Dolly Parton. Þær eru svona forever young píur, sama hvað.

Já, mín átti afmæli í gær og ég þakka kærar heillaóskir sem bárust. Líka þær sem bárust seint, þær sem þurfti sérstaklega að sækja og þær sem komu ekki fyrr en eftir þessi skrif. Í raun var þetta tvöfalt afmæli, en þennan dag hafði ég einmitt verið hjón í akkúrat 1 ár (samt eiginlega fjórtán, en samt bara eitt...)

Ég hef alltaf verið afmælisstelpa og hef haft gaman af eigin afmælum. Oftar en ekki hafa þau lent á próftíma en þó iðulega blandast júróvisjonpartýum með nokkrum stæl. Ég hef fram að þessu auglýst afmæli mitt sirka viku fyrir settan dag og átt afmæli svona viku á eftir líka, til að lengja ánægjuna. Hingað til hef ég sem sagt verið nokkuð spennt og ánægð afmælisstúlka á þrítugsaldri. En ekki núna. Ég bara gat það ómögulega. Þegar ég fékk í magann yfir aldrinum strax á afmælisdagsmorgunn reyndi ég bara að hugsa um allar þær töff og kúl gellur sem ég þekki sem eru eldri en ég. Má þar til að mynda nefna Helgu Hlín mágkonu, 35 ára lögfræðidjammmotocrosstöffara, unglinga- og ungbarnamömmu með meiru, Eyrúnu fertuga hörkumágkonu mína, Sveinbjörgu 37 ára þríþrautarvinnufélagann minn, Elsu 35 ára lífsglöðu markaðsmömmuna sem kann sko að gera sér glaðan dag og Helenu Jóns þrjátíu og eitthvað ára ævintýraalka. Þess má geta að þessar dömur líta sko alls ekki út fyrir að vera þrjátíu og... eitthvað. Heldur bara ungar, flottar og hott. Eins og ég. Og eins og ég ætla að vera áfram, já já. Maður þarf bara stundum að peppa sig upp!

Í ljósi aldursmóralsins sem kviknaði svona skyndilega strax á afmælisdaginn ákvað ég strax að taka daginn á hælinn með aksjoni og aktivíteti svona til að gleyma aldrinum um stund. Og kannski aðeins til að sanna fyrir mér og hinum öllum að ég væri víst ung og flott. Vera söng afmælissönginn fyrir mömmu sína svo undurfallega eftir að hafa skreytt afmæliskökuna og það gaf mér alla þá orku sem ég þurfti fyrir daginn. Þá tók við lengsta hlaupið mitt hingað til á þessari ævi, en mín hljóp eins og vitlaus væri (eða bara eins og þrjátíu og eins) - 21,1 km út um allar trissur. Veðrið var æðislegt og ég naut þess að fá svona inside sight seeing um bæ og borg, í gegnum stíga, slóða og leynigöng, en ég byrjaði einmitt í Garðabænum, tók Arnarnesið, inn í Kópavog, Kársnesið, inn í Fossvog, þá Breiðholtið, aftur inn í Kópavog og tilbaka. Eða eitthvað svoleiðis, ég er náttúrulega svo áttavillt að ég bara elti hlaupafélagann. Tuttuguogeinn komma einn, eða eitt stykki hálfmaraþon. Já, og þetta gerði ég á fertugsaldri. Setti markið fyrir það sem koma skal. Massidda hérna, koma svoooooooooo...!

Eftir hlaupið sem var bara gaman, skellti ég mér á krossarann og tætti og tryllti lítið eitt uppi í Jósefsdal. Þar tók ég nokkra enduro hringi, bara ég, Yamminn minn og náttúran, í sól og afmælisblíðu og mér fannst það magnað. Gleymdi stað og stund (og árum) og fílaði mig í frelsinu. Áður en ég hóf keyrsluna hafði ég skellt hlaupafélaganum á hjólið og looooksins var ég betri en hann í einhverju hehe. Hann keyrði mótorhjól í fyrsta sinn, tætti sinn fyrsta hring á byrjendabrautinni þegar hann hafði náð laginu og fannst hann hafa sigrað heiminn þegar hann tók fram úr 5 ára strák á brautinni. Já, svona eru sigrarnir sætir, litlir eða stórir. Þetta minnti mig einmitt á það þegar ég hljóp mína fyrstu 5 km úti í hádeginu með vönum hlaupafélaganum, ég ældi næstum því á leiðarenda, en komst – mikið honum að þakka. Sigur.

Þá tók við smá afmæliskaffi í lok dags heima í höllinni. Þar var hámað í sig, kjaftað (en samt ekki um aldur) og hlegið. Ég elska vini mína og fjölskyldu svo hræðilega mikið og þau fullkomnuðu daginn minn.

Þetta var svona draumaafmælisdagur.
Sól, sigur, leikur, vinir.
Verður ekki betra. Þrjátíu og eins árs, eða hvað.