Erla perla

Píka. Djöfulsins píka.
Það má sérstaklega segja píka í dag og þykir sérlega kúl, af því í dag er íslenski píkudagurinn. Allir þeir sem eru með píkur hljóta að hafa vitað af því - hva, sagði píkan þín þér ekki frá því? Djöfulsins píka er hún. Píkusögur eru samt orðnar dálítið þreyttar, svona svipað og typpatal. Það eiga allir annað hvort og þekkja sitt og jafnvel fleiri píkur eða typpi og varla svo fyndið lengur að heyra konur tala um búið sitt þarna niðri sem sjálfstæða manneskju. En tilgangurinn er Vissulega góður, að mótmæla ofbeldi á konum í hvaða mynd sem það birtist. Nei við nauðgun á hvaða degi sem er.

Ppppppíka. Ég segi eiginlega aldrei píka nema í neikvæðu og finnst það í raun svolítið erfitt. Finnst það dónó. Þess vegna skrifa ég það bara milljón sinnum hér á þessum síðum í staðinn. Fá smá píkuútrás í tilefni dagsins og í takt við þemað. Ég þekki mömmur sem nota þetta píkulega orð um kynfæri dætra sinna, segja píka oft á dag, bara eins og að drekka vatn. Og ekkert að því. Á Hjalla er líka talað um píkur, bara blátt áfram, ekkert undir rós neitt. En ég hlýt að vera svona vel (eða illa) upp alin, get ekki vanið mig á píkutalið nema í neikvæðu. Ég er þessi feimna tilbaka píkutýpa sem tala þá frekar um pjöllur, pjásur, buddur, búbbur og blóm.

Hvenær er svo eiginlega typpa-drjóla-tilla-skaufa-tittlinga-typpalinga-hólka- lilladagurinn?
(jiminneini, afsakið orðbragðið...)