Erla perla

Ég er stundum óþægilega minnt á hvað þolinmæði mín er agnarlítil á köflum. Ég vil samt byrja á að segja það að eftir að Vera fæddist hefur þó teygst úr henni allverulega... get meira að segja beðið heillengi eftir strætó í dag ef ég þarf. Í rigningu og roki og allt. Okokok...

Nú er ég sko byrjuð að æfa af kappi í Klassaranum (get bara ekki sagt Laugar því það er eitthvað svo ömmulegt, þótt það sé sætt...) og þar sem ég er svolítið föst í því að gera það sama og ég hef gert sl. 10 ár - s.s. fara í step-tíma til Dísu þá ákvað ég að prófa eitthvað nýtt í dag. Valdi mér tíma sem hélt Salsa og þóttist nú ætla að massa það. Mætti svo aðeins og seint í tímann og náði ekki einu spori í rútínunni sem var komin vel á veg. Ég var aftast, sá varla kennarann og stóð eiginlega bara kyrr, eins og áttavilltur fuglsungi nýdottinn úr trénu - eða eitthvað! Það sauð á mér í nokkrar mínútur áður en ég gekk út. Gafst upp. Auminginn ég. Ákvað svo að þetta þýddi ekki og fór aftur inn. Það var stuð salsa tónlist í gangi og svitinn byrjaður að sprautast út um allt af duglega fólkinu sem þarna var að dansa og bara allt að gerast. Og ég reyndi aftur... en nei, gekk aftur út! Bara náði þessu ekki. Eigum við ekki bara að segja að ég hafi ekki verið í Salsastuðinu mínu þetta föstudagshádegið. Ég meina, stundum er maður bara ekki í svona salsastuði. Samt er ég sko drullugóður salsadansari - en víst bara eftir nokkur stór hvítvínsglös I guess.

Svo ég fór á Cross-training vélina. Horfði á sekúnduteljarann læðast hægt áfram á meðan ég hamaðist. Þetta gekk eitthvað svakalega hægt í dag. Ég hafði ekki þolinmæði í þetta, fannst þetta svo rosalega leiðinlegt maður. Mér finnst reyndar alltaf leiðinlegt að hlaupa og djöflast á svona vélum, en læt mig hafa það með herkjum. Kannski þess vegna sem ég hef haldið mig við tímana hjá Dísu, en þar missir maður sig í brjálæðislegri rútínu (sem hefur verið eins í 10 ár og maður þarf bara réééétt svo að hugsa) við dúndrandi tónlist og samtakamátt. Það felst ákveðinn kraftur í því að sjá alla gera svona kúl múv í takt í speglinum!

En ég er s.s. búin að komast að því að ég get bara hlaupið í WC ef það er eitthvað spennandi í sjónvarpinu til að horfa á. Góð tónlist í eyrum og ekkert að horfa á virkar ekki fyrir mig. Þá horfa augun bara á sekúnduteljarann ganga löturhægt áfram...og hlaupið verður endalaust lengi þær 30 mínútur sem ég dugi. Og það er heldur ekki hvaða sjónarpsþáttur sem er sem virkar. Ég komst að því í vikunni þegar ég hljóp og krosstreinaði í næstum því klukkutíma að það er sko að sjálfsögðu Oprah og Dr. Phil sem halda mér gangandi! Endursýndir Friendsþættir eru náttúrulega guðdómleg björgun líka og Séð og Heyrt blaðið virkar eitthvað í algjörri neyð. Ég er nú meira trassið maður. Þetta er alveg kreisí ég veit... en það er greinilega þannig að ef hugurinn er til staðar fylgir líkaminn með!

Það er erfitt að byrja aftur í ræktinni og ég bara viðurkenni það hnarreist að Dr. Phil er að koma sterkur þar inn hehe.