Erla perla

Ég sakna ammanna og afanna á himnum. Ég vildi að þau væru hér hjá mér. Til að sjá Veru vaxa úr grasi og til að eiga skemmtileg samtöl við. Til að faðma mjúka ömmufaðmana og heyra afa segja mig afakonuna sína.

Himnarnir opnuðu pínu gat fyrir mig í gær þegar ég fór í heimsókn og hitti liðið. Já, fór í fyrsta sinn til miðils. Hún stóð sig mjög vel. Ég heyrði í öllum sem mig langaði að heyra í án þess að biðja sérstaklega um það. Mér leið vel að heyra að það væri í lagi með fólkið mitt á himinum (og að þau væru öll á himnum!). Ég fékk staðfesetingu á því hvað lífið er furðulegt. Eða lífin. Það hljóta nefninlega að vera fleiri en þetta jarðneska samkvæmt því sem yfirnáttúran og undirmeðvitundin segir. Annað væri líka glatað.

Ég fékk líka að vita ýmislegt fróðlegt um sjálfa mig. Sumt sem ég vissi og annað sem ég vissi en hafði útilokað og enn annað sem ég vissi hreinlega ekki. Hún talaði um Veru og hennar karakter og hvað gæfi henni mikið í þroska og lífinu yfir höfuð. Hún ræddi pabba og hans mál og fleira merkilegt. Sagði m.a. mig og Vigga hafa verið saman oft áður í fyrri lífum og að við ákveðum alltaf að hittast í næsta lífi. Jahá. Vissi að þetta væri meant to be!

Ég fékk fullt af upplýsingum um lífið og tilveruna. Það er víst bara jákvætt ljós yfir mér. Gott að vita. En það er svo skrýtið að fá að vita þetta allt, bæði um sig sjálfan, fjölskylduna og Veru og vita ekkert hvað maður á að gera við upplýsingarnar. Og hvað? Bara geyma þær býst ég við. Muna það sem hún sagði mér að muna og vera sátt við að gamla fólkið sé dáið. Mig langaði að vita meira og hver veit nema ég skelli mér aftur.

Ég gekk út af fundinum mjög sátt. Útgrenjuð en sátt.
Það var yndislegt að fá að heyra og finna fyrir englunum mínum.