sunnudagur, maí 22, 2005
Eurovision lifi!
Eurovisionkeppnin er merkileg fyrir margra sakir. Eins og einhver sagði þá hatar maður að elska hana og elskar að hata hana. Þetta er svona love hate samband. Maður hatar hana því við komumst aldrei neitt almennilega áfram og vinnum aldrei (já, ég er tapsár!!) og þykist ekki fíla hana því þetta er svo hallærisleg pólitísk nágrannasleikjukeppni. Og svo elskar maður hana af því hefðin segir okkur að gera það, en maður skilur samt ekki af hverju maður elskar keppnina í laumi. Grikkir eru að gera það gott, auk þess að vinnan evrópukeppnina í fótbolta hrepptu þeir hnossið í gær í annars dágóðri bombukeppni. Mér fannst þetta nefninlega snúast ansi mikið um brjóst og bombur í ár og áttu karlkynskeppendur á brattann að sækja innan um allar brjóstadívurnar. Ég kaus samt Danmörk. Eða hélt með þeim, ætlaði að kjósa, en nennti því svo ekki. Við töpuðum hvort eð er. Ætli við komumst nokkurn tímann upp úr blessaðri forkeppninni? Við eigum engan þannig bandamenn sem bjarga okkur. Búhú.
Manni finnst lögin í þessari keppni alltaf jafn léleg og halló en svo einhvern veginn sjatlast þau inn og maður er farinn að tjútta og syngja hástöfum með í næsta júróvisjónpartýi. Þetta snýst nefninlega meira um partýin heldur en keppnina sjálfa. Tylliástæða fyrir partý, partý partý, það er það sem þetta snýst um. Ég mætti í eitt slíkt partý í gær og það voru nú fæstir sem nenntu að horfa á keppnina!! Jú, kannski af því við vorum ekki með (greyið Selma litli hobbiti). Eftir partýið fórum við öll á NASA þar sem Páll krúttiprútt Óskar var með júróvisjónpartý aldarinnar. Þó svo ekki væri nema fyrir þetta Pallapartý að júróvisjónkeppnin haldi velli!! Þetta var alveg frábært kvöld og geggjað djamm. Já, mamman og pabbinn settu dótturina í næturpössun og hrundu íða með Palla og júróvisjónfélögum. Icy hópurinn gamalkunni steig á svið og tók Gleðibankan við rífandi fögnuð og eins Jónsi með Heaven, Sigga Beinteins og Grétar með Eitt lag enn. Alveg fyndið!! Að hugsa sér að maður svingi með La det svinge og missi sig yfir Fly on the wings of love... er alveg magnað. Glatað, ég veit, en það er þetta love hate dæmi sem ég var að reyna að lýsa. Ég kom raddlaus út af NASA eftir held ég bara skemmtilegasta djammkvöld í nokkur ár! (man svo lítið hvað gerðist fyrir tíð Verunnar! - Var líf fyrir Veru??).
Kvöldið endaði svo skemmtilega. Við skröltum heim í leigara sem laumaðist til að pikka okkur upp fyrir utan leigubílaröðina endalaust löngu. Þessi leigubílaröð finnst mér svo glatað dæmi eitthvað, er svona staðfast merki um smáborgarabrag Íslands. Að maður þurfi að bíða í röð á hverjum einasta skemmtistað í bænum og þurfi svo að húka í röð í upp undir klukkutíma eftir leigubíl eftir djammið er alveg ótrúlegt. Skil ekki pointið. Það virkar því miður ekki lengur að tosa pilsið aðeins upp fyrir hnén og þrýsta brjóstunum fram til að húkka bíl... ó, nei. EN, mér tókst nú samt að húkka einn leigara en hann tók okkur upp í á "röngum" stað með dálitlum trega (án þess að gera neitt! - var sko ekki í pilsi...). Við ókum af stað og byrjuðum að ræða málin. Og það kom í ljós að örlögin höfðu aðeins tekið í taumana við val á leigara þetta kvöld. Leigubílstjórinn okkar, hann Ottó kallinn, er kominn til ára sinna og átti í alvöru heima í húsinu OKKAR á Hverfó þegar hann var yngri! Hann bjó á efri hæðinni með fjölskyldunni sinni, en húsið var þá skipt niður í 2 íbúðir með sérinngangi. Alveg magnað og þvílík tilviljun. Það var þá ástæða af hverju honum fannst hann þurfa að taka okkur upp í fyrir utan röðina. Ottó taldi upp alla nágrannana í götunni og rakti ættir eins og gamalt fólk kann svo vel að gera. Og vá hvað ég var að fíla þetta. Fann söguna og sálina í húsinu mínu umvefja mig.
Það finna líka held ég allir hvað þetta er gott hús og með góðum anda.
Mamman og pabbinn sváfu svo út í morgun og ég varð ekkert þunn....ehh...framan af degi. Þynnkuskíturinn fór að gera vart við sig í Húsdýragarðinum þar sem Vera og Skarpi frændi voru í þvílíku stuði ólíkt mömmunni. Ég fékk lausan heila, hjartslátt í hausinn og sterkustu svefntilfinningu ever ásamt góðum skjálfta. Ég sem varð aldrei þunn! Það er greinilega margt sem breytist með mömmutitlinum.
En það breytir því ekki að ég er þegar farin að hlakka til elsku júróvision að ári sem ég hata að elska svo mikið.
Við stelpurnar (Dr. Kolla og Embla lögfræðingur og mamma með meiru) og Palli að meikaða á NASA í gærkvöldi - Takið eftir því hvað við Palli erum sérstaklega close...!
Manni finnst lögin í þessari keppni alltaf jafn léleg og halló en svo einhvern veginn sjatlast þau inn og maður er farinn að tjútta og syngja hástöfum með í næsta júróvisjónpartýi. Þetta snýst nefninlega meira um partýin heldur en keppnina sjálfa. Tylliástæða fyrir partý, partý partý, það er það sem þetta snýst um. Ég mætti í eitt slíkt partý í gær og það voru nú fæstir sem nenntu að horfa á keppnina!! Jú, kannski af því við vorum ekki með (greyið Selma litli hobbiti). Eftir partýið fórum við öll á NASA þar sem Páll krúttiprútt Óskar var með júróvisjónpartý aldarinnar. Þó svo ekki væri nema fyrir þetta Pallapartý að júróvisjónkeppnin haldi velli!! Þetta var alveg frábært kvöld og geggjað djamm. Já, mamman og pabbinn settu dótturina í næturpössun og hrundu íða með Palla og júróvisjónfélögum. Icy hópurinn gamalkunni steig á svið og tók Gleðibankan við rífandi fögnuð og eins Jónsi með Heaven, Sigga Beinteins og Grétar með Eitt lag enn. Alveg fyndið!! Að hugsa sér að maður svingi með La det svinge og missi sig yfir Fly on the wings of love... er alveg magnað. Glatað, ég veit, en það er þetta love hate dæmi sem ég var að reyna að lýsa. Ég kom raddlaus út af NASA eftir held ég bara skemmtilegasta djammkvöld í nokkur ár! (man svo lítið hvað gerðist fyrir tíð Verunnar! - Var líf fyrir Veru??).
Kvöldið endaði svo skemmtilega. Við skröltum heim í leigara sem laumaðist til að pikka okkur upp fyrir utan leigubílaröðina endalaust löngu. Þessi leigubílaröð finnst mér svo glatað dæmi eitthvað, er svona staðfast merki um smáborgarabrag Íslands. Að maður þurfi að bíða í röð á hverjum einasta skemmtistað í bænum og þurfi svo að húka í röð í upp undir klukkutíma eftir leigubíl eftir djammið er alveg ótrúlegt. Skil ekki pointið. Það virkar því miður ekki lengur að tosa pilsið aðeins upp fyrir hnén og þrýsta brjóstunum fram til að húkka bíl... ó, nei. EN, mér tókst nú samt að húkka einn leigara en hann tók okkur upp í á "röngum" stað með dálitlum trega (án þess að gera neitt! - var sko ekki í pilsi...). Við ókum af stað og byrjuðum að ræða málin. Og það kom í ljós að örlögin höfðu aðeins tekið í taumana við val á leigara þetta kvöld. Leigubílstjórinn okkar, hann Ottó kallinn, er kominn til ára sinna og átti í alvöru heima í húsinu OKKAR á Hverfó þegar hann var yngri! Hann bjó á efri hæðinni með fjölskyldunni sinni, en húsið var þá skipt niður í 2 íbúðir með sérinngangi. Alveg magnað og þvílík tilviljun. Það var þá ástæða af hverju honum fannst hann þurfa að taka okkur upp í fyrir utan röðina. Ottó taldi upp alla nágrannana í götunni og rakti ættir eins og gamalt fólk kann svo vel að gera. Og vá hvað ég var að fíla þetta. Fann söguna og sálina í húsinu mínu umvefja mig.
Það finna líka held ég allir hvað þetta er gott hús og með góðum anda.
Mamman og pabbinn sváfu svo út í morgun og ég varð ekkert þunn....ehh...framan af degi. Þynnkuskíturinn fór að gera vart við sig í Húsdýragarðinum þar sem Vera og Skarpi frændi voru í þvílíku stuði ólíkt mömmunni. Ég fékk lausan heila, hjartslátt í hausinn og sterkustu svefntilfinningu ever ásamt góðum skjálfta. Ég sem varð aldrei þunn! Það er greinilega margt sem breytist með mömmutitlinum.
En það breytir því ekki að ég er þegar farin að hlakka til elsku júróvision að ári sem ég hata að elska svo mikið.
Við stelpurnar (Dr. Kolla og Embla lögfræðingur og mamma með meiru) og Palli að meikaða á NASA í gærkvöldi - Takið eftir því hvað við Palli erum sérstaklega close...!
Comments:
Skrifa ummæli
